Świat Kevina cz.2

z wyraźnego opowiedzenia się po stronie swojej lubej. Kevin sam był sobie winien, łamiąc jedną ze świętych zasad- nigdy, ale to nigdy nie porównuj jej do innej, jeżeli nie masz akurat ochoty na zachwyty nad jej nową sukienką. W jednej chwili wylali sobie na głowy gorącą smołę- a to on ma dosyć, jak ona opowiada jego kumplom jaki on jest na co dzień (co podważało mocno jego wypielęgnowany wizerunek supermana) a ona miała dosyć jak on traci wątek z rozmowach z nią i nie zachowuje się przyzwoicie w czasie wykwintnych spotkań literackich, skupiając swą uwagę na drinkach i zakąskach. Tchnienie poranka przestało już dla niego oddychać a jego serce na okres całych dwóch tygodni było oziębłe dla zalotów płci przeciwnej. Drugą i ostatnią wartą odnotowania była Dagmara- skromna urzędniczka bankowa, która pojawiła się na horyzoncie pół roku po rozstaniu z Sabiną. Dagmarę poznał w czasie wypełniania formalności w banku, urzekła go swoim spojrzeniem, które z ogromną precyzją i wdziękiem szusowało po rozlicznych rubrykach, jej delikatne dłonie ściskały z lekka firmowy długopis a długie pomalowane na dziką czerwień paznokcie działały na niego jak płachta na byka. Już od dłuższego czasu był sam i nie mógł przejść obojętnie koło 'wyjątkowej urzędniczki bankowej' i dla niej to, złamał swe zasady 'długich podchodów pod cel' i zaprosił ją na kawę po pracy. Sam Kevin kawy nigdy nie pił, ale głupio byłoby zaprosić kobietę na herbatę lub na hamburgera- należało się trzymać tradycji i spokojnie rozpoznać przeciwnika przed uderzeniem. Umówili się oczywiście do 'Błękitnej Ostrygi', której klimat wpływał na Kevina niezwykle orzeźwiająco i pozytywnie- czuł się tutaj co najmniej jak wojewódzki Casanova, którego intelekt i wdzięk wzrastał do trzeciej potęgi. Dagmara urzekła go prostotą stylu- była tego wieczora jeszcze piękniejsza niż z rana w banku- tam fryzurę miała uformowaną w długi koński ogon, teraz jej ciemne proste włosy falowały w przeciągu a lazurowe tęczówki oczu zdawały się zachęcać do orzeźwiającej kąpieli. Dagmara miała na sobie niebieską wykwintną bluzkę z niewielkim dekoltem i spódnicę po kolana, była szczupła i wysoka a jej głos wydobywający się z maleńkich usteczek zdawał się być kompilacją trelów skowronka z pomiaukiwaniem małego kotka. Dagmara nie piła alkoholu w ogóle- prócz kawy jedynie sok pomarańczowy lub colę (i to oryginalną amerykańską)- i przez cały okres rozmowy unikała bezpośredniego kontaktu wzrokowego, z pewną taką nieśmiałością krążyła spojrzeniem wokół głowy Kevina to znów wpatrując się uporczywie w jego klatkę piersiową. Kevin jako człowiek światowy i obyty już nieco w towarzystwie przeskakiwał po różnorakich tematach z prędkością umysłu godną Einsteina w najlepszych czasach, ale niestety Dagmara wciąż zdawała się być niezainteresowana tematyką a co gorsza zdawała się być z lekka znudzona. Kevin zaczął wpadać w lekki popłoch, gdyż dotąd nie zdarzyła mu się sytuacja, aby nie zdołał zainteresować dziewczyny, z którą siedział przy swoim 'szczęśliwym stoliku' i postanowił spróbować z ostatnim tematem, z którego jednak nie czuł się dobry- historia. I to była jego ostatnia deska ratunku, gdyż Dagmara okazała się byłą studentką historii na Uniwersytecie Warszawskim i to jedną z lepszych, a studia przerwała na okres wyjazdu zagranicznego i teraz dorabiała w banku na kontynuację nauki. Wiedza historyczna Kevina była jednak dość tendencyjna i niepełna, przez co musiał nadrabiać odpowiednią blagą i ciągłym potakiwaniem i zachwytem nad wiedzą Dagmary. Przeszli jak burza do końca wieczoru w rozmowie na temat dziejów nowożytnej Rosji i rozwoju świadomości narodowej narodów pod panowaniem tureckim- rozmowa polegała zasadniczo na monologu Dagmary, do którego Kevin wrzucał do czasu do czasu zasłyszane dykteryjki i anegdoty czym wzbudzał radość pięknej brunetki z banku. Kevin był nią zafascynowany, gdyż po raz pierwszy zdarzyła mu się tak inteligentna kobieta, której jednak nie dostawał swojej intelektem, wzbudzała jego autentyczny podziw