"SAMOTNIK CZ.I"

Nazywał się Człowiekiem, bo takim w Istocie był...

Jego Serce było Przepełnione Żalem, Ogromnym w Swoim Wydaniu - Smutkiem;oraz Niezrozumieniem ze Strony -

Tych- którzy, byli Bogaci i Pełni Szans Życiowych...

Tak!Oto On - też Był Człowiekiem, jak Każdy z Nas!!!

Jednak Serca - Niektórych z Nas , Mogły Go Pognębić...

Być może- Nie Zawsze - Ci - Niektórzy - byli tego Świadomi...

Jest TAKICH WIELU WŚRÓD NAS- LECZ NIKT ICH - NIE  PYTA O NIC , CZY TEŻ NIC IM NIE DAJE- ZA DARMO-OT TAK!

- Z SERCA...TAK!

Zadajmy Sobie Pytanie: "Czy - My - Jako Ludzie- Czasem się Nie Mylimy"?...

ILU JEST TAKICH, KTÓRZY POSZUKUJĄ SENSU ŻYCIA, W TYM ŚWIECIE PRZEPEŁNIONYM ODRAZĄ, OBRAZĄ I

WYUZDANIEM...

Ten oto Człowiek- SZUKAŁ SENSU ŻYCIA...

BEZ RODZINY, BYŁ JAK PŁACZĄCA WIERZBA...

Wiecie, tak kiedyś popatrzyłam na Człowieka, który Siłował się ze Swoim - Tobołkiem; pełnym ubrań i

zaniedbanych rzeczy...

!!!OTO BYŁ CZŁOWIEK !NIKT, TEMU NIE ZAPRZECZY...!!!

Tak , idąc tropem opowiadania, Mogę dziś powiedzieć:" JEST PRAWDĄ ,ŻE DZISIAJ , TRUDNO JEST CZASEM

ZOBACZYĆ CZŁOWIEKA W CZŁOWIEKU"!!

!I  zastanawiam się :"ILU TAK NAPRAWDĘ , SAMOTNYCH, CHORYCH I OCIĘŻAŁYCH OD TROSK- LUDZI

SPOTYKAMY???!!!

NA KONIEC TAKA MAŁA REFLEKSJA, LUB DUŻA JAK KTO WOLI:"KOCHAJMY LUDZI OD SERCA, A ICH SAMOTNOŚĆ

BĘDZIE MNIEJ ICH BOLEĆ"!!!