Rozdział 1 - Kiedy noc jest jaśniejsza od dnia

Potarła oczy i stwierdziła, że to głupie. Poszuka rodziców, czy lekarzy (sugerując się, iż to naprawdę może być szpital), a oni jej wyjaśnią, co się stało.

Szwendała się po budynku bite pół godziny, zanim zrezygnowała. Wróciła do pokoju, w którym się obudziła i usiadła na łóżku. I nagle do niej dotarło, że naprawdę coś jest nie tak. Łóżko stało na środku, ściany były nieskazitelnie białe... a może czyste? W pokoju nie było praktycznie niczego.

Dziewczynka westchnęła; myślała, że to sen, z którego nie może się obudzić.

Chociaż...

Zauważyła za drzwiami coś, co się poruszało. Delikatnie, jakby... pupa? Przekręciła lekko głowę. Tak, pupa, należąca do młodej kobiety, pielęgniarki. Różowy... kitel? Tak się nazywało to, co pielęgniarki nosiły? Nie, to chyba ktoś inny... Na L... Dotarło do niej, że wiele wyrazów zapomniała przed przebudzeniem.

Młoda dziewczyna zza drzwi wychyliła się i spojrzała na nią. Różowa nibysukieneczka zafalowała, a okulary z jej nosa spadły na ziemię. Nawet nie zwróciła na to uwagi. Dziewczynka owszem. Patrzyła, jak spadają, odbijają się od stopy właścicielki i lądują pod jedną z szafek.

Migrena dopadła tą małą. Przed chwilą jeszcze...

Podniosła wzrok do góry. Nieraz tylko taki gest potrafi kogoś uratować. A nawet, jeśli nie, to ucieczka, którą się stosuje w bezpośrednim zagrożeniu życia. Nawet, a może zwłaszcza, gdy ktoś nie ma sił ni na walkę ni na ucieczkę.

Tak też miała dziewczynka.

Gdy pielęgniarka spojrzała na nią, diametralnie się zmieniła. Przekrzywiła głowę lekko w lewą stronę i zaczęła nerwowo chichotać. Oczy wydawały się bardzo podkrążone. I cały czas szeptała: świeża krew, moja krew, nikomu cię nie oddam.