Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 21

            - Jaki?

            - Widziałem małego chłopca. Trzymał kogoś za rękę, potem… Potem ta osoba weszła do domu…

            - I, co było potem? – dopytywała.

            - Ktoś chwycił chłopca w objęcia i… film się urwał, a ja wylądowałem na ziemi. Kim był ten chłopiec? – powiedział, jakby do siebie.

            - Jak to? To byłeś ty.

            - Ale ten chłopiec miał, co najwyżej pięć lat. To niemożliwe.

            - Nie wiem. Twoja głowa kryje w sobie odpowiedź. Musisz sobie tylko przypomnieć.

            - Może tak, może nie. Chodźmy stąd. Mam dość na dziś, a ty na pewno musisz odpocząć po egzaminach – tak więc po tych słowach wyszli z budynku. Każde poszło w swoją stronę. Chłopak tłumaczył się, że musi to wszystko sobie przemyśleć. Basia nie chciała się narzucać, chociaż zrobiło się jej smutno.