Ogniowe Dziedzictwo

trzymać portal otwartym. Zaczęła regularnie ćwiczyć, każdą wolną chwilę przeznaczała na trening.
Mijały kolejne tygodnie, a Amelia trenowała, poprawiając swoją kondycję fizyczną, ćwiczyła zaklęcia, koncentrowała się, poprawiając swoją kondycję umysłową i niemal to wszystko w tajemnicy przed rodzicami.
Oczywiście dziewczyna przez ten czas próbowała otwierać jeszcze portal, ale nie mogła go utrzymać. Z czasem jednak treningi przyniosły efekty i Amelia zobaczyła, że jest w stanie utrzymać portal znacznie dłużej.
I stało się. Zaklinacza otworzyła portal i utrzymała go na tyle długo by przezeń przejść. Przeszła jak przez lustro znajdując się w zupełnie innym świecie, a portal za nią zniknął.
Dziewczyna stała przed wielkim murem z kamienia. Rozejrzała się szybko czy nikt jej nie zobaczył…nie.
Postanowiła wejść do miasta. Szła jednak powoli i ostrożnie rozglądając się czy nikogo nie ma. Amelia zobaczyła dużą grupę osób idących drogą z miasta. Przyjrzała się ich ciuchom, zobaczyła jak sama jest ubrana i stwierdziła, że za bardzo wyróżniała by się z tłumu.Zmieniła swój wygląd i pewnym krokiem weszła przez bramę do miasta.Dopiero teraz zobaczyła, że miasto jest ogromne, a w oddali nad nim góruje zamek. Cały obrazek nie był przyjemnym widokiem. Wszystko wydawało się ponure i beż życia. Po ulicach nie biegały dzieci, nigdzie nie było słychać ich śmiechu.
Amelia domyślała się co się stało i wiedziała co musi zrobić.Pytała kogo tylko mogła i kto chciał z nią rozmawiać co właściwie się działo w ostatnich latach.
Dowiedziała się, że magowie Faerunu zostali zniszczeni, wszyscy.Że wszystkie wieże magii runęły. Że zginęli nawet potężni dobrzy i źli magowie. Że został tylko jeden…samozwańczy król, który osiadł w zamku i wszystko kontroluje. Ludzie mówili to z wielkim niepokojem i lękiem. Dziewczyna słuchając to składała wszystko w całość. Łączyła to co dowiedziała się ze snu z tym co mówili jej mieszkańcy miasta.
- Więc…zostałam tylko ja i król i zostanie on albo ja… -powiedziała w myślach. – i Sara, moja prawdziwa matka nie żyje…i ojciec też.
- Wszystkie te myśli zalały ją jak lawina, nie było po niej poznać żadnych emocji, ale targała nią potężna zimna furia.
Szła w stronę zamku, zrobiła kawał drogi, jej jednak wydawało się, że zrobiła zaledwie krok.
Gdy chciała przejść przez bramę zamku, żołnierze zastawili jej drogę pytając czego właściwie chce. Amelia nie patrząc nawet na nich płożyła im dłonie na piersiach i użyła jakiegoś zaklęcia, nie wiedziała jakiego, wszystko przychodziło jej samo, wiedziała co musi zrobić by osiągnąć cel. Z żołnierzy zostały tylko buty i halabardy, które trzymali w dłoniach, a Amelia ruszyła dalej. Wysadziła w powietrze bramę jednym machnięciem ręki. Jakaś jej malutka cząstka nie mogła uwierzyć w to co robi, ale szła dalej. Na jej drodze stawało wielu rycerzy i wielu poniosło śmierć nie czyniąc dziewczynie żadnej krzywdy.
Amelia doszła do…nie wiedziała gdzie doszła, ale była to wielka sala balowa, z wielkimi oknami. Była kompletnie pusta. Nie wiedząc czemu Amelia poszła na jej drugi koniec i odwróciła się do drzwi…stał w nich król.
- Zapłacisz mi za to!! – krzyknęła Amelia gdy tylko go zobaczyła.
- Jesteś, bardzo odważna, postradałaś rozum, albo nie wiem co jeszcze mogło Ci się stać, ale nie ulega wątpliwości, że zginiesz. –odpowiedział mag.
- Tylko Ty tak sądzisz – odpyskowała.
- Prawdą jest, że bez problemu zabiłaś wszystkich moich najlepszych ludzi, nie wiem jak Ci się to udało, ale ze mną sobie tak łatwo nie poradzisz. – powiedział spokojnie i z dłoni wysłała w stronę Amelii błyskawicę. Dziewczyna bez cienia strachu przekrzywiła głowę i błyskawica przeleciała obok.
- Fascynujące – powiedziała drwiącym głosem.
Mag odsłonił zęby z wściekłości, jeszcze nikt tak z niego nie zakpił.
- Teraz zapłacisz