"Obcokrajowoec" cz.6

Tym smutnym akcentem Zośka zakończyła swój dzień i nie wiedzcie czemu, mam wrażenie, że mówiąc to zdanie jakoś głos jej się załamał…Wyłączyła pospiesznie monitor położyła się do łóżka, włączyła mała lampkę na biurku i wzięła do ręki książkę. Otworzyła ją i zaczęła czytać, ale głowę daje sobie uciąć, że ż owej książki, a przynajmniej rozdziału który zaczęła czytać nic nie wiedziała. Nawet nie miała pojęcia co tam do niej jako czytelnika pisze autor. Przez jej głowę sto razy przeleciała myśl czy 1280 km to tak dużo, czy tyle km może coś zniszczyć, albo czy na taką odległość, żeby cos zniszczyć to czy można cos zbudować…  Ile to godz. jedzie się samochodem i czy latają jakieś samoloty najlepiej szybkie niedrogie i spadające wprost pod dom Andreasa i startujące spod podjazdu Zofki. Potem zastanawiała się czy chłopak ma tam pogodna ciepła noc, oddalony o te 1280 km. Jej za oknem grał świerszcz, słychać było jeszcze jakieś inne nierozpoznawalne zwierzątko.  Ponadto w powietrzu unosiła się przyjemna dla ciała i ducha temperatura jakieś 20 stopni na plusie. Dziewczyna pomyślała sobie, że przy tak sprzyjającej aurze, można położyć się przy otwartym oknie, nawet balkonie i  wtulić w miękką  aksamitna skórę jakiegoś mężczyzny np. Andreasa., potem dać się całować po szyi, bawić włosami i tak już dalej… Albo w ogóle można położyć się na kocyku  na zewnątrz i tak już na łonie natury to nie można leżeć tu już przyroda nakazuje ruch  i jest to tak oczywista rzecz jak ketchup do frytek… Rozmarzyła się Zofia i tak zasnęła z ta książką pod ręką i z delikatnym uśmiechem, który oderwał się od rzeczywistości i zasną w sferze niebiańskiej, nic takiego, ale wstać będzie ciężej , bo Zofia jednak obudzi się sama, nie otulona ramionami Andreasa, nie dziś jeszcze…