nic

Jedenasty buch.

Widzi ludzi tłumy. A ludźmi nie są, tylko częściami ogromnej machiny i to wcale nie niezbędnymi. Machina pracowałaby bez nich. I widzę bezużyteczne trybiki, wyrzucone w kąt, bo nie stać ich na bycie konsumentem. Pasożyci! Reszta to niewolnicy we własnym kraju. Choć polski jest tu urzędowy, służą innym, najczęściej Amerykanom. Pracują choć w Polsce, to w zagranicznych firmach. Kraj ten dawno już istnieć przestał. Formalnie jest, lecz dawno już wykupiony. A wszyscy stali się niewolnikami zamożniejszych narodów. Łaskawie pozwalają jeszcze pobawić się w tradycję…

Dwunasty buch.

Uśmiecha się do niej twarz. Rozczarowuje cały wszechświat, rozpromienia. I niechcący to robi, bardzo mocno niechcący. Nie wie, że przy nim chce zapomnieć o tym, że boli życie. Nie wie nic. Kocha jej koleżankę… Obejmij ją swą ciepłą, miękką bluzą. Popatrz z nią na piękny zachód księżyca wśród mgieł. Porozmawiaj z nią o dzieciach. Błagam, proszę Cię… Okropny świat jest. Nikną namiętności. Nie widzi Go, nie chce widzieć. A jednak uśmiecha się do mnie wciąż, a obok siedzi koleżanka…

Trzynasty buch.

Coraz mniej widzi, coraz mniej. Boli głowa. Widzi dziecko zapłakane, którego matka woli konkubenta mieć w domu aniżeli dziecko własne. Widzi smutek głęboki w oczach malca. Spojrzenie tak dojrzałe, że aż onieśmiela. Zabawy widzi, co wcale nie są beztroskie, to tylko próba ucieczki. Co zrobisz mały, co zrobisz?

Czternasty buch.

Spali wtedy nad przepaścią, a ich świadkiem było słońce. Pod nimi falowało morze lasów. Fruwały patki. Owady nie przeszkadzały. Nad nimi bawiło się niebo i wieża zamku wzdychała za tym, co minione, wzdychała z samotności. Niczego im nie brakowało do szczęścia. To była jedna z tych chwil, kiedy nie wymaga się nic więcej, kiedy bycie staje się sensowne.

Piętnasty buch.

Jest sama na parkiecie. Tańczy z nią dym papierosa. Nikt inny nie chce.