MśRwOiKaDtOłB0RzOł0

aje się, że cieszą się z jasności. Nie mogę dłużej na to patrzeć, więc uciekam z tego pokoju. Na progu potykam się o mojego kota w podwójnej postaci, który zachowuje się tak samo jak mój brat. Jeden je siebie, a drugi krzyczy. To okropne. Wiem, że nie zdołam ich ocalić. Wiem też, że moje życie na zawsze pozostanie mroczne. Po tym co widziałem nigdy nie zapalę światła.