Mistrz Haftowanego Listowia

głosem.

Słyszałem już wcześniej o tym kresowym klanie tajemniczyćh tropicieli rzadkich

książek, a teraz dane mi bylo kroczyć obok jednego z nich.

Szliśmy jeszcze dość długo krętymi korytarzami,przechodząc od czasu do czasu przez ukryte w głębi domu dziedzińce patia i podwóreczka. Wstępowaliśmy na drewniane schody

wiodące do położonych dalej, nieoczekiwanych partii domostwa.

Prowadzący nas zatrzymał się wreszcie przy masywnych, okutych drzwiach,

na których widniał napis: "Salomon Igel – Księgozbiór". Staroświeckim kluczem otworzył je

i wskazując reką w kierunku pomieszczenia za nimi, odwrócił się do mojego towarzysza, chcąc go

przepuścić przed sobą. O mnie zdawał się nie wiedzieć.

Poznałem go od razu. Przed nami stał we własnej osobie, nie kto inny jak znajomy

właściciel pensjonatu, z którego tutaj przeszliśmy.

Stałem niepewny, czy mnie czasem nie rozpoznał, z drżeniem serca spoglądając w jego kierunku Patrzył na wskroś przeze mnie niewidzącymi oczami. Nie zauważając mnie wcale,

zwrócił się do mojego towarzysza:

Oto miejsce, w ktorym znajdzie pan wszystko, czego pan potrzebuje do swojej pracy.

Jego oczy spotkały się na chwilę z moimi, tak mi sie przynajmniej wydawało,lecz

on nie zatrzymując na mnie wzroku,jakby mnie wcale nie było, ciągnął dalej:

Po lewej stronie znajdzie pan książki już napisane. Innych proszę szukać po prawej

stronie.

To powiedziawszy, wpuścił nas do środka i oddalił się bezszelestnie, zamykając

za sobą drzwi.

Staliśmy w ogromnej sali, której istnienia nigdy bym nie mógł przypuszczać w tej starej

walącej sie ruderze, tak na pierwszy rzut oka zaniedbanej. A jednak pozory mylą. Wpuszczono

nas do świetnej, barokowej w wystroju biblioteki, przpominającej tę z uniwersytetu w Coimbrze,

pełnej kunsztownie rzeźbionych szaf z najcenniejszych egzotycznych mahoniów i hebanów,

inkrustowanych miejscami macicą perłową i pozłacanych.