Miłość Amelii

go.
Zapadła chwila niezręcznej ciszy. Amelia czekała, aż Dawid znajdzie odpowiednie słowa. Nie potrafiła się domyślić o co chodzi. W zasadzie w ogóle się nad tym nie zastanawiała. Po prostu stała i czekała, patrząc na twarz, o której postanowiła zapomnieć.
- Wiem, że zbyt dobrze się nie znamy. Chodzimy do tej same klasy, ale dzieli nas bardzo dużo - zaczął.
Amelia przełknęła ślinę. Chciała zrobić następny krok w tył, ale napotkała opór w postaci ławki. Nagle przyszło jej do głowy, że się domyślił, że coś zauważył i wpadła w panikę. Zaczęła wodzić dyskretnie wzrokiem wokoło, szukając jakiejś szybkiej drogi ucieczki, byleby tylko nie musieć wysłuchiwać tego co spodziewała się usłyszeć.
- Jednak pomimo tych przepaści, które nas dzielą mam nadzieję, że...
Nagła cisza zmusiła Amelię do spojrzenia na Dawida. Patrzył na nią z nadzieją w oczach, ale i równocześnie z wymalowaną na twarzy niepewnością. Jakby sam nie wiedział czego ma się za chwilę spodziewać. Amelia spuściła na chwilę wzrok i zauważyła, że wyjmuje coś spod kurtki. Coś zaszeleściło za jego plecami, a chwilę później w jego dłoniach wyciągniętych w jej stronę spoczywała wielka bombonierka w kształcie serca, obwiązana wielką czerwoną kokardą.
- Będziesz moją walentynką?
Amelia wpatrywała się w bombonierkę nie mogąc nadążyć za własnymi myślami. W końcu podniosła głowę ukazując piękny, szczery uśmiech. Był on wystarczającą odpowiedzią. Nie potrzeba było zbędnych słów. Z twarzy Dawida zniknęły wszelkie obawy. Objął Amelię nim ta zdążyła wykonać jakikolwiek ruch lub coś powiedzieć. Trwając w tym uścisku, czując bijące od niego ciepło zrozumiała, że jej poranne decyzje na zawsze zostały skreślone