Migawka

  
Kiedy wchodziła właśnie pochylał się nad okienkiem. 
- Stary zmęczony życiem niedźwiedź – przemknęło jej przez myśl. – Właściwie zawsze był nieco zwierzęcy. 

Kiedy się śmiał, wyglądał jakby szczerzył kły. Kiedyś się go bała. Ale to bardziej przez ten buńczucznie zadarty nos, nijaką piegowatą twarz i te rzadkie sterczące zawsze włosy. 

- Dziwne, że nadal strzygł się tak samo. 

- A niech mnie! 

Nawet ten nikły przejaw życia, kiedy prosił o znaczki, był ten sam co kiedyś. 

- Słucham? Ach tak. Chyba się zamyśliłam. -  usprawiedliwiła się wręczając rachunek za telefon zniecierpliwionej kasjerce. 

Nigdy by się nie spodziewała, że uśmiechnie się na jego widok.