"Listy Do..." ( .II. )

I moje okna zalewa deszcz... Bo nie ma tu Ciebie, pewnie tam gdzie jesteś świeci słońce a niebo błękitem się uśmiecha, ale nie u mnie... Niebo ciemne; nie wiadomo czy to noc czy dzień. I płacze, płacze cały czas jak moja dusza, moja dusza utęskniona. Ze snem na powiekach spoglądam na szybę mokrą od łez Matki Natury i widzę Ciebie. Idziesz pod parasolem pełnym słońca i uśmiechu, który rozdajesz takim jak ja- rozdartym i pozbawionym, jakichkolwiek nadziei. Więc biorę parasol w kolorze Twoich oczu i biegnę by dogonić Cię. Po drodze mijam szczęśliwców nad głowami, których promienieje słońce i nadziei promień. Biegnę by dogonić marzenia mego serca, aby unieść się na anielskich skrzydłach. Mijam kałuże a w nich me szare odbicie... Nawet parasol poszarzał od natłoku beznadziejności... I jestem! Jestem u Twego boku, aby znów cieszyć się słońcem, ale... Spoglądasz na mnie z potępieniem... Przy takim ciepłym spojrzeniu to niemożliwe i spoglądam kolejny raz na Twą twarz... Widzę coś, co zabija resztkę mej nadziei, stajesz przy mnie tak blisko jak nigdy dotąd i każesz odwróć mi się i drugą stronę... A tam pustkowie szarej beznadziejności i kurtyna śmierci złowieszczo powiewa na wietrze... Gwałtownym ruchem przyciągasz mnie do siebie... Różne myśli po głowie przemknęły... I po chwili z ogromną siłą odepchnąłeś mnie od siebie... Upadłam w jedną z kałuż a Ty zniknąłeś w blasku słońca. Zabrakło dla mnie odrobiny nadziei i ludzkiego szczęścia. Dla wszystkich wystarczyło jednak dla mnie zabrakło... Dlaczego na cierpienie mnie skazujesz skoro przed urodzeniem naznaczono mnie znakiem cierpienia...? P.S. Nieważne jak głęboko mnie zranisz, nie ważne ile jeszcze cierpień zadasz mi nieświadomie, ale zawsze w sercu mym drzwi dla Ciebie otwarte będą.