Kolonia i nieszczęśliwa przygoda.

Powiedział, jakby wydawał mi rozkaz. Nie podobało mi się to. - A to, dlaczego? – Zapytałam. Chciałam iść jako wolna panna. I zabawić się z koleżankami z namiotu. W tym wypadku mogłam iść nawet z Wiolką. - Bo musisz. – Odparł, wyciągając coś z kieszeni. Zaczęłam płakać. Bardzo się bałam. Siedział nade mną, wziął moją rękę w swoją ogromną dłoń i ścisnął tak, że zawyłam z bólu. Moja siostra to usłyszała, ale nie wiem, jakim cudem. Gdy cichutko wetknęła swoją głowę pomiędzy poły tego namiotu, gorączkowo zapłakana kręciłam głową. Byłam śmiertelnie wystraszona. Wiolka natychmiast zniknęła, a Krzychu dopiero teraz się odwrócił. Po paru minutach do namiotu weszła wychowawczyni. Zdesperowany nastolatek próbował się tłumaczyć, gdy ja wypłakiwałam się na ramieniu mojej wychowawczyni. Dowiedziałam się, że był we mnie zakochany. Ale żeby aż tak straszyć? Chciał się ze mną pokazać dla popisu, czy...? Nie rozumiałam tego. Po prostu płakałam, teraz już w objęciach mojej siostry. Byłam śmiertelnie wystraszona. Czułam, jak wszystkie dziewczyny mnie głaszczą po włosach, po karku i starały się mnie uspokoić. Godzinę później już im się to udało. Umyły mnie, wymalowały, przebrałam się i mogłam iść na dyskotekę. Tam złapałam Zicka. Smutny przepraszał mnie za wszystko, choć to nie jego wina. Skąd miał wiedzieć? - Zick, spokojnie, to nie twoja wina! – Uspakajałam nastolatka. - Na pewno nie jesteś na mnie zła? – Zapytał, patrząc na mnie błagalnie. - No co ty, głuptasku. – Odparłam. Pogłaskałam go i odeszłam, bawić się z resztą dziewczyn. ________________________________________________ Od tego czasu unikałam Krzyśka. Zawsze starałam się o to, żeby któraś z dziewczyn, albo Zick byli przy mnie. Nie cieszyłam się na odjazd, bo zżyłam się z Grześkiem. Z drugiej strony naprawdę mi ulżyło. Nie chciałam już nigdy, przenigdy ujrzeć Krzyśka.