Kochane Grodno i kochana miłość

Miłość to jednak nie tylko rozmowy i symbioza dusz. Ważna jest także fizyka. Trzeba czuć miętę albo chemię do siebie inaczej nic z tego nie będzie. Wiedział to mężczyzna, ale niekoniecznie dziewczyna. Domyślał się, że jest niewinna, a on nie. Był marzec 1939 roku. Powiedział jej, że idzie na wojnę i nie wie, co będzie. Ona sama wiedziała, co Hitler mówi o Żydach. W czasach niepokoju miłość uderza bardziej, jakoś tak ludzie garną się do siebie także fizycznie. I stało się – nic nie planowali po prostu przylgnęli do siebie i w ogóle do tego nie potrzebowali alkoholu. Znowu był maj i słońce gorąco grzało. Grodzieński Niemen jest piękny, a jego brzegi porasta niezwykła roślinność i tam u stóp cerkwi na Kałoży stało się coś, co się miało stać. Mężczyzna chciał, aby Sarze było dobrze, miło i aby poczuła, co to miłość i zapamiętała to na całe życie – iskra w sercu zaczęła się żarzyć silniej. Gdy w nią wchodził to jednocześnie ją całował i z rozkoszy miał wpółprzymknięte oczy – tak mu było dobrze. Chciał ją widzieć, a jednocześnie, żeby wszystko nie było takie jasne i oczywiste – chciał ją czuć całym sobą.  A jak ona – nie wiedziała, co się wydarzy, on wiedział – poczuła ból, ale jednocześnie poczuła, że są jednością i inaczej nie można. Poznała coś dla siebie nieznanego i wiedziała, że to jest miłość. Powiedział, aby zapamiętała to na całe życie i że dla mężczyzny to bardzo ważne. Nie jest z kamienia, nie wie, co będzie dalej, ale ją kocha i to jest niezmienne – nie wiedział, że jej serce jarzy.

Jan był oficerem 81 pułku strzelców grodzieńskich im. Króla Stefana Batorego. W sierpniu nastąpiła mobilizacja. Nie zdążyli się pożegnać. Pułk znalazł się w składzie Armii „Prusy” gen. Dąb- Biernackiego. Jan w pułkiem przeszedł szlak bojowy od Lasu Barkowice Mokre przez Trzebiatów, Brzuzę, Wólkę Kuligowską, Kraszów do Lasu Przysucha, gdzie uległ rozproszeniu. W około byli Niemcy. Niedaleko było do rodzinnej Rawy Mazowieckiej, gdzie udał się Jan, przebrawszy się uprzednio w cywilne ubranie – do Grodna i Sary nie było powrotu. Tam byli Sowieci. Iskra w sercu Sary ciągle tliła, ale Sara nie zdaje sobie sprawy z tego, co zgotują Żydom Niemcy, jak wejdą do Grodna, na razie są Sowieci, niektórzy Żydzi się cieszą, co kole w oczy Polaków. Jest jakaś taka gęsta atmosfera, a ptaki nie śpiewają w rzeczywistości i w przenośni.

Czy młodzi jeszcze się spotkają? Jeszcze nikt nie napisał tego rozdziału tej książki, nawet nie próbował, nawet ja – autor tego tekstu – niech ta woda drąży dalej swoje koryto, a iskra w sercu Sary jarzy i aby to, co ma być nastąpiło wbrew wojnie – bądźmy dobrej myśli i życzmy im obojgu, aby ich ścieżki jeszcze się przecięły, a życie wyprostowało.