Kochane Grodno i kochana miłość

Chcecie na pewno wiedzieć jak radzi sobie kawaler. Też jest zajęty. Codzienne ćwiczenia, pogadanki, warty i dyżury i do tego nowe otoczenia, a jest to czas niespokojny zwłaszcza dla wojskowych – coś jest w powietrzu. Wydawałoby się, że jak opuścił Plac Batorego i udał się do koszar, na ulicę Mostową obraz dziewczyny ulotnił się tak szybko jak się pojawił. Nic bardziej mylnego.

Sny to do końca niezbadana cześć ludzkiej natury obecnie, a tym bardziej wtedy. Ta młoda dziewczyna zaczęła pojawiać się w jego snach, budził się poruszony i chciał do niej biec, ale już nie pamiętał, gdzie widział tą twarz. Wiedział, że jeszcze spotka ją na jawie – nie wiedział jednak gdzie i kiedy. I nagle olśnienie – fotograf i zdjęcia rodzicom – to było jakby uderzył się w czoło – zabolało, ale w jego głowie niefizycznie.

A jak dziewczyna, czy też go widziała? Czy jej artystyczna dusza miała na to jakiś wpływ? Na pewno nie była zamknięta na to, co niewytłumaczalne i niewyjaśnione – jednak nigdy nad tym się nie zastanawiała i nie rozkładała na czynniki pierwsze metafizyki i takich doznań. W każdym bądź razie jej świat też się zmienił – kolory stały się bardziej intensywne, a w jej twórczości pojawiło się więcej optymizmu i wiary w świat i ludzi.  Czekała na coś, co miało przyjść – to mówiły jej sny i bodźce, które dostawała na jawie, choćby od grodzieńskich kwiatów w parku miejskim.

Czasami żeby coś się zadziało poza zbiegiem okoliczności, który już był potrzebny jest jakiś ruch i działanie, tak, aby nie było zawieszenia i stagnacji. Jan wiedział, że to on wykonać krok, bo inaczej jego sny nie dadzą mu spokoju. Zdjęcie odebrał, a dziewczyny nie spotkał. Gdy nie był na służbie zaczął częściej bywać na Placu Batorego. Niedaleko była Fara Witoldowa, jednocześnie kościół garnizonowy, gdzie w każdą niedzielę uczestniczył we mszy świętej, a stamtąd był tylko krok do zakładu Rubinsteina. Minęło pół roku i nic. Przyszła jesienna słota. Próbował znaleźć zapomnienie i ukojenie w lekturze. Widział, że przy tym palcu mieści się także biblioteka. Widział wchodzących i wychodzących. W jego jednostce też była biblioteka jednak postanowił skorzystać z miejskiej. Mężczyzna w młodości dużo czytał, teraz też nie był stary jednak nie miał już 14 lat. Pewnego dnia wszedł do środka niezdecydowany. Padał deszcz. Ktoś za nim szybko wbiegł i była to Sara – córka fotografa. Jan wiedział, że musi coś zrobić inaczej nic się nie stanie. Odważył się i zapytał ją, czy może polecić mu jakąś książkę o Grodnie, o którym chce dowiedzieć się jak najwięcej. Dziewczyna powiedziała, aby wypożyczył: „Grodno” Józefa Jodkowskiego i powiedziała mu, że musi koniecznie pójść na zamek i zobaczyć muzeum.

Tak zaczęło się coś po raz drugi. Byli nierozłączni, na tyle na ile to było możliwe, ograniczenia nie zależały od nich, oboje byli bardzo zajęcie – pisałam o tym wcześniej i mieli swoje marzenia, które chcieli realizować i nagle nie wiadomo, kiedy te ich marzenia były wspólne. Sara nie była ortodoksyjną Żydówką, a Jan narodowym katolikiem – może, dlatego, a może wynikało to z ich cech osobowościowych i cech charakteru religia nie była przedmiotem ich konfliktów i sporów – cenili to, co sobą nawzajem reprezentowali i nie narzucali sobie nawzajem.   

Na ulicy generała Dreszera, mieściło się kino „Helios, a obok Dworca Kolejowego kino „Maleńkie”. Było jeszcze kino „Pan”. Nie mogę powiedzieć, że często je odwiedzali, ale razem poszli na grodzieńską premierę Profesora Wilczura. Po seansie długo dyskutowali. Oboje byli zachwyceni, że są na świecie tacy ludzie jak tytułowy profesor.