KACPER

m punkcie widzenia jedynie do postaci głównego bohatera. -Pamiętam, pamiętam! Już wiem co miałem zrobić. Wiem na pewno, że coś z telewizorem. Ciekawe tylko - co? Narrator trzecioosobowy wkurzył się. Chciał uśmiercić Kacpra, ale coś go zatrzymało. Otóż okazało się, że chorobliwa skleroza pierw¬szoplanowego bohatera osiągnęła właśnie swój punkt szczytowy i zaraziła narratora. Narrator zapomniał o wszystkim. Nawet o tym, jakich form czasow¬nika powinien używać, gdyby zechciał pisać teraz w pierwszej oso¬bie. Nie było innego wyjścia. W domu Kacpra były tylko jedne drzwi na zewnątrz.. Przypomnieć tu należy, że narrator nie zdążył stworzyć tego „zewnątrz”. Narratorowi pozostało więc kontynuować od ła¬zienki ... Po krótkim zimnym prysznicu narrator wytarł się fikcyjnym ręcz¬nikiem, który sam sobie wymyślił i zniknął ze świata przedstawio¬nego, aby nie wprowadzać już więcej zamieszania. Alicja umierała z głodu w opuszczonej przez żywe istoty łazien¬ce. Woda i mydło przestały już jej służyć. Nabrała też wstrętu do proszku do prania ręcznego. Ten do prania w automatach mogła jesz¬cze strawie, ale zostało go już niewiele. Ostatnią nadzieję utopiła w płynie do płukania tkanin. Wzrok i słuch straciła niedawno, a może i dawno. Tego nawet ona sama nie wie. Leżała sobie przez cały czas w wilgotnej wannie. Cza¬sem dotykała w ramach rozrywki kranu. Był tak zimny jak skora na jej ciele. Alicja nie myślała. Pewnego razu po prostu przestała. W życiu Alicji niewiele się działo. Łazienka była zwyczajna. Nie było więc sensu dokładnie jej opisywać. Alicja, jako bohaterka epi¬zodyczna prowadziła bardzo nieciekawy żywot. Powolutku stawała się tylko coraz bardziej błękitna. Proszek robił swoje... Narrator był już tak znudzony i zmęczony stukaniem w klawiaturę że zasnął.