II Wojna ¦wiatowa i Jej Wspomnienia.
Mieszka³a z rodzicami w pewnej , starej ¿ydowskiej kamienicy, w ¶rodku ca³ego tego
p³on±cego czê¶ciowo od kul budynku.
Jej miejsce, jej pokój to tylko 2 ¶ciany,.a rodziców ³azienka i du¿y pokój.
By³ to rok wcze¶niejszy, czyli 1944.
Na Warszawê spadaj± ogromne bomby.
S³ychaæ ci±gle jêki i wo³ania o pomoc.
I tak trwa³a ca³a wojna.
Miêdzy 1939r. A 1945 – Ona by³± akuszerk±, On przysz³y m±¿ – wojownikiem o pokój-
czyli ¿o³nierzem.
W roku 1938, na rok przed wojn± ukoñczy³a szkolenie , aby pomagaæ innym w potrzebie.
Rok 1939-w radiu s³ychaæ informacje o nadchodz±cym niebezpieczeñstwie.
Polska mia³a byæ zaatakowana jak najszybciej i jak najmocniej tylko siê da.
Malowniczy pejza¿ nowych ,kolorowych kamienic, zmieni³ siê w po¿ogê iskier ogromnych.
Kamienice by³y targane ogromnymi p³omieniami ,a ludzie którzy w ¶rodku nich siedzieli
byli ca³kowicie przera¿eni.
Nagle wszystko zaczê³o siê waliæ i upadaæ, niczym domino.
Nagle pojawi³a siê Ona- wysz³a ot tak po prostu ze zgliszczy swego dawnego domu.
Gdy tak spojrza³a na sw± ukochan± Matkê, jej obieca³a:”Gdy wojna siê skoñczy,a ja bêdê ¿y³a, a Ciebie poch³onie Niebo, o bym nie zgrzeszy³a”.
Matka jej na to:”Córka, ma droga i przyjdzie lato , i ¿ycia os³oda-jestem dzi¶ pewna,¿e
kiedy¶ zobaczyæ to co¶, a ja wrócê niczym Anio³.....