Fallout, rozdział 5: Złomowo - część 1 - partia b

            Killian poprosił mnie o pomoc. Co miałem zrobić? Siłą jakiegoś przypadkowego zrządzenia losu zostałem wciągnięty w sam środek toczącej się w Złomowie wojny. Jeżeli poprzedni właściciel Ochłapa próbował w jakiś sposób przywrócić równowagę i rozprawić się z Gizmem, to znaczy, że i on i pies musieli być dobrymi „ludźmi”.

            Ja nie mogłem tego samego powiedzieć o sobie. Przez ostatnie cztery tygodnie bezcelowej wręcz tułaczki po świecie zewnętrznym nauczyłem się, że dobro i zło jest w tym miejscu kwestią bardzo płynną i otwartą. Owszem, ciążył mi los Iana, lecz z drugiej strony nie mogłem czuć się na tamte wydarzenia bardziej obojętny. Cieszyłem się ze śmierci człowieka w czarnej skórze, którego Czachy zrzuciły z dachu kasyna, ponieważ dzięki temu zyskałem – być może – najwierniejszego przyjaciela i kompana, który bezinteresownie pójdzie za mną na koniec świata. Nie miałem również wątpliwości, że nasłany przez Gizma zamachowiec, gdyby tylko udało mu się rozprawić z szeryfem, ustrzeliłby mnie, mojego psa i pilnujących porządku gliniarzy, a w niedługim czasie Złomowo pogrążyłoby się w otwartych walkach i de facto nad prawem i porządkiem stanęłaby uzbrojona banda prymitywnych, chciwych, ukierunkowanych tylko na własne żądzę złoczyńców.

            Być może gdyby sytuacja dotyczyła Cienistych Piasków i tego popapranego, krygującego się na Bóg jeden raczy wiedzieć kogo, komandora Seth’a z równie nieudolnym i oderwanym od gruntu sołtysem oraz tą małą, rozpieszczoną pizdą, postąpiłbym inaczej i sam zaczął strzelać wyżynając wszystkich w pień, aż po małej, spokojnej mieścinie nie pozostałoby nic poza dymiącymi zbrojeniami okraszonymi białym tynkiem budynków i długim, przemieszczającym się powolnie marszem zniewolonych wieśniaków, kobiet i dzieci.

            Garl byłby przeszczęśliwy. Jednak Gizmo to nie Garl, a Złomowo ma tyle z Cienistymi Piaskami wspólnego, co górski borsuk z pędzącą przez kosmos lodową asteroidą. Poza tym Killian Darkwater był naprawdę porządnym facetem i jako pierwszy od dawien dawna pozwolił mi zapomnieć na chwilę o tym, co się tu właściwie dzieje i gdzie podział się prosperujący niegdyś świat pełen szczerych uśmiechów.

            Dlatego przystałem na jego prośbę. Zgodziłem się dostarczyć mu dowód. Ostateczny dowód winy Gizma, tego tłustego, opasłego skurwiela jak to go tu wszyscy nazywali i raz na zawsze wyplenić infekujące Złomowo zło.

            Strasznie patetyczne to moje dzisiejsze pierdolenie, nie? Chyba powinienem zaszyć się z dala od ludzi w Noclegowni. Atmosfera barów tak na mnie działa. Wszędzie pełno ludzi, harmider, zabawa, alkohol i ogólna aura niesprzyjająca jakimkolwiek czynnościom niezwiązanym z niosącym na fali radości i wyzwolenia melanżem.

            Niemniej jednak, będę już powoli kończył. Burmistrz Złomowa wręczył mi pluskwę i dyktafon. Wybór był prosty, albo wetknąć podsłuch gdzieś w biurze Gizmo, albo zmusić go do przyznania się, kto stoi za zamachem na życie Killiana. Oba rozwiązania były kurewsko wręcz trudne i ryzykowne. Należało wejść do należącego do Gizmo kasyna. Przeprawić się przez trzy pomieszczenia przepełnione stołami do gry, hazardzistami i co najgorsza strażnikami, a potem jakimś cudem wyprosić „audiencję” u jego ekscelencji, zobrazować mu jasno sytuację i przekonać, iż ja, Blaine Kelly, będę lepszym asasynem niźli ten gryzący ziemię czarny chwast, przyjąć zlecenie na życie Killiana i na koniec, nie wzbudzając niczyich podejrzeń tak poprowadzić rozmowę, by Gizmo sam z siebie oświadczył głośno i wyraźnie, dlaczego ON tak bardzo pragnie, by Killian Darkwater trafił do gabinetu doktora Kostucha w czarnym, zapinanym na ekler celofanowym worze.