Fallout - Rozdział 1: Świat zewnętrzny, część 1

            Mimo to kiedy promień flary począł przygasać, Blaine Kelly zamrugał oczami z przerażeniem i zmarszczył odruchowo czoło.

            Wydawało mu się, iż coś zobaczył.

            Coś, co wprawiło go w osłupienie jak zamienioną w słup soli żonę Lota.

            Oczy. Setki par malutkich, wrednych i najwyraźniej pałających żądzą krwi oczu.

            Wszystkie wpatrywały się w niego. Zupełnie jak gdyby przenikały przez wciąż rażące je, niknące światło i wiedzione jakimś prymitywnym, zwierzęcym instynktem urodzonych zabójców wiedziały, że to, co ponosi odpowiedzialność za ich rozsierdzenie, kryje się nieco dalej. Tuż pod metalowymi drzwiami Krypty 13.

            Blaine Kelly doświadczył czegoś, co działające dawno temu grupy komandosów takich jak Delta Force, SAS, Mosad czy GROM nazywały: bezwarunkowym odłączeniem racjonalnych części mózgu. Specjaliści od psychologii behawioralnej woleli ujęcie problemu w naturze czysto instynktowej. Jeszcze inni nazywali to uniesieniem, działaniem pod wpływem chwili, boskiej inspiracji czy po prostu afektem. Jednak mechanizm zawsze pozostawał ten sam. Proste, zwierzęce odruchy działały same z siebie odcinając wyższe obszary mózgu od sprawowania kontroli. Czasami po prostu zdarzały się sytuacje, kiedy myślenie, logiczne analizowanie i racjonalizowanie danego problemu niespecjalnie współgrały z czysto biologicznym, instynktowym przetrwaniem. Czy powinienem to zrobić? Czy jest to najsłuszniejsze wyjście z tej opłakanej sytuacji? Czy zjedzą mnie na surowo, czy tylko zagryzą i zniosą jaja w moich zmaltretowanych zwłokach, które staną się potem wylęgarnią i domem dla ich małych? Może właśnie to zabiło Eda? Zmutowane atomem, głodne i rozjuszone szczurze bękarty pożerające go od środka, ryjące po kościach bruzdy i wciągające szpik jak Włosi kluski (a do tego składające jajka niczym dziobaki)? Czy może powinienem strzelić sobie w łeb? Co się stanie z moją Kryptą? Co ze wszystkimi zamieszkującymi ją ludźmi? Czy to możliwe, że pod wpływem innej mieszanki gazów atmosferycznych oraz spalaniem potężnym ilości tlenu przez flarę, mój umysł uległ halucynacji? Czy to wszystko ma w ogóle sens?

            To były pytania, na które Blaine Kelly nie miał w tej chwili czasu. Ktokolwiek kontrolował teraz działania młodego chłopaka w niebieskim, regulaminowym stroju Vault-Tec, pchnął go w kierunku znajdującego się po lewej strony od grodzi komputera wejściowego.

            Blaine nie patrzył już na niego z nostalgią. Teraz z jego oczu zionęła żądza dostania się do środka. Żądza przetrwania i przede wszystkim żądza uzyskania dostępu, uruchomienia mechanizmu sterującego zewnętrzną, zdolną przetrwać zmasowany atak nuklearny grodzią i ponownego zweryfikowania słuszności jego wyprawy.

            Kiedy za pierwszym razem kod nie został przyjęty, obłąkany z przerażenia i desperacji Blaine nawet tego nie zarejestrował. Jakaś podświadoma część jego umysłu uznała po prostu, że gdzieś musiał popełnić błąd. Wiele przemawiało za tym, iż była to prawda. Klawiatura się zatarła. Klawisze opierały się każdemu ruchowi jego knykci. Gdzieniegdzie przestrzenie pomiędzy nimi zaśniedziały i były zablokowane. Takie rzeczy się zdarzają, szeptały głosy nieświadomego umysłu Blaine’a. Jednak inne jego części, te mroczne, depresyjne i destrukcyjne, która zawsze zdawały się działać na przekór swojemu właścicielowi, zasiały już kiełkujące ziarno niepewności. Ziarno, za sprawą którego Blaine mógł popaść w prawdziwy obłęd i stracić życie nim w ogóle na dobre zdążył go zasmakować.