Było. I wróci...

Tymczasem szum silnika kołysał moją jasną głowę. Tata jest dobrym kierowcą, ale musiał oszczędzać paliwo. Podróż trwała więc prawie dwanaście godzin. Jechaliśmy do miejscowości Łeba, gdzie już czekała babcia. Obraz z powrotnej drogi - babcia myjąca się rankiem w jakimś lesie przy przydrożnym źródełku, podejrzewam, że w zwykłej kałuży. Jeszcze wspomnienie jakiejś dużej, kolorowej piłki, uliczki z drzewami i jakiegoś wnętrza z bardzo długim korytarzem, jak w starym ocalałym cudem w socjalizmie pałacu. Wróciłem tam. W 2001 po obronie magisterki wsiadłem w pociąg. Wysiadłem w Gdyni, gdzie tyle razy bywałem. To najszczęśliwsze miasto w Polsce. Najlepsza jakość życia. Zadowoleni mieszkańcy. Wystarczy wysiąść z wagonu i wyjść przed zdobiony w stylu retro (koniecznie z zabytkowym zegarem) dworzec, a wszelkie problemy choć na chwilę ulatniają się jak kamfora. Jednak wtedy nie było czasu. Miałem do przejechania autobusem jeszcze długą trasę, aż do Łeby. Będę tam chodził na dyskoteki i tańczył w rytm techno. Ale póki co autobus trzęsie, drogi jeszcze peerelowskie. Zbliża się zmierzch, a ja muszę znaleźć kemping, rozbić namiot, zgłosić się do recepcji, opłacić pole biwakowe. Wtedy, gdy byliśmy wszyscy gdzieś pod Chojnicami, nie musieliśmy płacić. Żółta skoda 105 L, kupiona za odszkodowanie za nacjonalizację i wyburzenie kina w Zawierciu, którego właścicielem był mój pradziadek, stała bez problemu zaparkowana nad brzegiem, porośniętym trzciną, szuwarami i tatarakiem. Ktoś z sąsiadów zaproponował ognisko i kiełbaski. Jak wtedy dawno temu w jakiejś podhalańskiej wsi, kiedy ognie trzaskały wysoko w górę, był wczesny wieczór i nas czterech, a właściwie pięciu w uroczym krajobrazie niskich gór. Będę po nich zasuwał góralem, z osiemnastoma biegami, jak gdy najpierw wyjechałem na Koskową, a potem pędziłem 10 km przez lasy, polany, rzeczki...

/cdn./