Było. I wróci...

***

Było. I wróci...

  Kawałek chodnika zawsze czekał na tatę. Po powrocie z pracy na Politechnice Krakowskiej około 16 w tym samym miejscu parkował kupionego za ciężko zarobione pieniądze małego fiata 126 p koloru "piasku pustyni". Wsiadał do windy, którą jeździłem od 10 roku życia samodzielnie. Raz wyciągał mnie z kabiny, gdy zabrakło prądu i dźwig zatrzymał się między piętrami. Wystarczyłoby żeby podczas zeskakiwania winda ruszyła, a nie czytałybyście tych słów. Jak zwykle w moim życiu Ktoś bardzo dobry nade mną czuwał. Pewnego dnia znieśliśmy bagaże. Maluch parkował w tym samym miejscu. Mieliśmy jechać nocą. Położyłem się na tylnym siedzeniu. W głowie tańczyło młode życie. Bal się dopiero rozpoczynał. Przez tylne okno z ogrzewaniem widziałem nocne, rozgwieżdżone niebo. Wtedy jeszcze więcej było gwiazd niż satelitów, więc było ciemniejsze. W XXII wieku, gdzie byłem raz we śnie w dziwnej fabryce rodem z belle epoque, niebo nocne było jeszcze jaśniejsze niż dziś. Zrozumiałem, że to świecą statki kosmiczne i satelity. Ale ludzie w fabryce byli marnie ubrani, dachu w ogóle nie było, a maszyny były tak prymitywne, że zapytałem, jaka jest data. Sądziłem, że przeniosło mnie wstecz, do wieku pary i elektryczności. Ale nie. "Jest 21 października 2122 roku" - padła odpowiedź jednego z robotników, całego usmalonego od piecy, maszyn do cięcia metalu i różnych prymitywnych narzędzi. Nie mogłem w to uwierzyć. "Co się stało?" - spytałem. "W połowie XXI wieku świat ogarnęła zbiorowa depresja. Wszyscy poszli na zwolnienia z powodu myśli samobójczych. Nie miał kto pracować." - mówili. "- Ile zostało ludzi na świecie? - drążyłem swoim dociekliwym stylem. "Po Wielkiej Wojnie i po najeździe Obcych w latach 40. pozostało półtora miliarda. Teraz jest nas nieco ponad 2 miliardy" - padały odpowiedzi. "To tyle, ile sztuczna inteligencja określiła, aby na poziomie podstawowym obsłużyć całą budowaną od XVII wieku infrastrukturę globalną" - pomyślałem. "Chcę wrócić" - dałem rozkaz i natychmiast wszystko zaczęło się kręcić, wirować, czułem, ż lecę tunelem i otworzyłem oczy...

***

  Ale niebo w roku 1980, gdy pewnego lipcowego wieczoru ruszaliśmy z ojcem na północ we dwoje, nie było takie jasne. Na zbudowanym za pieniądze zachodnie osiedlu w okresie późnego Gierka jeszcze nie świeciły wszystkie latarnie sodowe, te magiczne neony, jakie mieliśmy też w kuchni w kolorze pomarańczowo-różowanym, a babcia w barwach chłodnych szaro-niebieskich. Gdy maluch ugiął się po załadowaniu całego przedniego bagażnika, przeznaczonego chyba tylko na torbę z kanapkami do pracy, ruszyliśmy drogą osiedlową, którą później będę codziennie o 7 chodził na przystanek autobusu "164", wożącego tłumy do centrum. Minęliśmy piekarnię, ogródki działkowe, wyjechaliśmy na Nowosądecką, gdzie każdego roku po powrocie z wakacji miałem nadzieję ujrzeć świeżo zbudowaną linię tramwajową. Powstała, ale jak już na zawsze opuściliśmy osiedle, przenosząc się do plomby bliżej centrum w Podgórzu. Niebezpieczne są takie mieszkania. Tam zachorowałem kilka miesięcy po przeprowadzce. Są miejsca nieszczęśliwe po poprzednich właścicielach. Na miejscu obecnej kamienicy w '88 stała stara, pewnie jeszcze międzywojenna, a nawet młodopolska zrujnowana, zabrudzona do czerni kamienica. Mieszkały tam pewnie całe pokolenia. Wtedy rodziny były trochę szczęśliwsze. Jednak nigdy nie wiadomo, kto tam mieszkał, a im starszy dom, tym mniej w nim materialności, a więcej ducha. I niekoniecznie są to dobre moce. Tak czy siak, uważajcie z plombami, bo choć są teraz budowane z klinkieru, to czasem lepiej przed kupnem albo wynajęciem zrobić dobry wywiad środowiskowy. Domy to żywe istoty. Mają historię, duchowość i kulturę. Potrafią uszczęśliwić. Potrafią też zabić.

***

Jazda na północ mijała w rytm czterotaktowego silnika o pojemności 600 cm. Dziadek miał pięćdziesiąt centymetrów więcej, a wygrał go na jakiejś loterii zagranicznej, otrzymał dewizy i paradował wszędzie. Podówczas w mieście nie było żadnych histerii ekologicznych, wydzielonych stref parkowania, rezerwowania miejsc postojowych napisami na chodniku z numerami rejestracyjnymi. Można było wjechać wszędzie, nie tylko na cały zrujnowany Kazimierz, dziś kwitnący, ale przejechać się dookoła Rynku Głównego, o małym rynku nie wspominając. Na placu Wolnica była czynna pętla tramwajowa, a niedaleko przy Wawrzyńca parkowały nocą tramwaje. Teraz wszystkie przemysłowe miejsca znikają. Buduje się tam głównie centra handlowe, galerie, muzea, apartamentowce, lecz uważny spacerowicz dostrzeże jeszcze ślady lat co najmniej 90., jeśli nie wcześniejsze.