Biały Rycerz

podbiegł do umierającego przeora.
- Przysięgnij, jeszcze raz, tu przede mną i przed Bogiem Najwyższym, że nie ustaniesz w walce ze złem - rzekł Grzegorz plując krwią - że żaden diabelski pomiot nie ujdzie spod twej ręki, że nigdy nie odmówisz w potrzebie gnębionemu przez zło, nie ważne pod ludzką czy inna postacią by ono było.
- Przysięgam - rzekł młodzieniec i ucałował rękę swego opiekuna.
- A teraz uciekaj, ratuj swe życie, by mogło służyć innym, ja to zakończę...
- Jakże to... Przysiągłem... Nie popuszczę tym diabłom wcielonym! Zczezną na ostrzu mego miecza!
- Nie! - Ostatkiem sił krzyknął przeor - Ten jeden, jedyny raz zrób to, o co Cię proszę., wbrew przysiędze. Po raz pierwszy i ostatni! To moja przedśmiertna wola! Biegnij! - mówiąc to zakrwawiony starzec podniósł się na kolana i jął śpiewać długą modlitwę w obcym języku.
 Wyrąbując sobie drogę do wyjścia, poprzez hordy martwych ciał, szarpany i raniony ich zgrzybiałymi pazurami, Samuel słyszał dogasający głos Grzegorza. W końcu wypadł przed bramę i poczuł wstrząsy. Ziemia zadrżała, a klasztor runął z hukiem, grzebiąc zło jakie się do niego dostało, ciała mnichów oraz przeora. Biały Rycerz klęczał teraz pośród nocy, wpatrzony w gruzowisko, a stojący w pełni księżyc oświetlał jego białą szatę.
- Strzeżcie się demony i bestie! - krzyknął unosząc w górę pięści. Łzy płynęły mu po policzkach - Przysięgam na Boga, nie daruję!
Wstał, poprawił wiszący u pasa miecz, nabił szturmak i szybkim krokiem ruszył poprzez otaczające katedrę wrzosowisko w poszukiwaniu śladów zła , które poprzysiągł tępić do końca swych dni.