Baśń

Pewnego dnia orzeł zapomniał się przed samym sobą i ...stanął w pełnej krasie na polanie, do której zbliżał sie przemoczony wróbel. Tego dnia złapał go niespodziewany grad,  niemal nie miał sił się poruszać, ale zmierzał do swego pacjenta - orła, czując w tym swoja misję i radość. Gdy niespodziewanie ujrzał pelną sylwetkę orła, o rozwiniętych skrzydłach, gdy usłyszał trzepot skrzydeł....zastygł w ciszy i ..zrozumieniu.
Tego czerwcowego dnia ich zależnosc przestała istnieć.
Wróbel uronił ostatnią łzę.
Złapał ją w swe zwichnięte skrzydło i podszedł do niemal niebiańskiej istoty. Łzę podsunął mu na język i..bezwiednie przylgnał swoim połamanym ciałem do doskonałej postaci orła.
Wiedział, że musi otworzyć mu droge ku polanie, z ktorej odbije sie do lotu. Orzeł pełen wdzieczności ale i szczęścia z odzyskanej wolności, odbił się od rozgrzanej ziemi i poszybował ku przestworzom. Wróbel niemo zastygł przygladajac sie sylwetce ptaka.
Po paru chwilach ptak znikł z lini jego wzroku. Spuścił łeb i położył sie na trawie.

Poczuł w sobie niespodziewanie zmęczenie, wszystkie rany, te nieuleczalne otworzyły sie na oscież w nim samym i....jego duch, jak i ciało zastygło bezbolesnie.
Trawa oplotła wróblową postać serdecznie, ziemia ogrzała stygnące ciało swych wdechem,  wchłaniając go pod naskórek.
Po wróblu pozostał tylko niewyraźny ślad w pamięci orła.
Na miejscu jego ostatniego tchnienia wyrosła mała skarłowaciała brzóska.

Cudem w tej opowieści nie było oczywiste uleczenie orlej duszy i ciała.

Oto siłą uczuć wyższych wróbel, skazany przez naturę i przeznaczenie na śmiertelne zejście wczesną wiosną, dożył ciepła wczesnego lata.
Dzieki pomocy jaką ofiarował królowi niebios, wróbel przeżył najpiekniejsze miesiące swego życia.

Czasami bowiem, najpiękniejsze życiowe naznaczenia, przychodzą do nas  niespodziewanie.