anty-koncepcja.

Małe wybrzuszenie, czy może garbek na nosie wydawał się pulsować. Ciemne brwi zjechały do środka, powstrzymując bruzdkę przed rozciągnięciem się na czole. Usta, tak jak cała reszta, może nawet zbyt teatralnie obrazowały skupienie.
W ten sposób czekałam aż się coś zmieni, aż wydarzy się coś, co zakłóci tę codzienność. Wiało nudą, czy wręcz przykrością a obcowanie ani z jedną, ani z drugą nie zapewniało komfortu psychicznego. No ale wiadomo, ile można czekać. Po mniej więcej dwóch tygodniach, po około czternastu dniach, po trzystu trzydziestu sześciu godzinach w bezruchu - wzięłam i pękłam.
Złapałam za młotek. A że nie lubię kotów, bo sikają dzieciom do piaskownic, upolowałam czarne zwierzę sąsiadów. Czarnego kocura z białą plamką w miejscu ludzkiej grdyki. I tłukłam, jak przybija się gwoździe. Tłukłam młotkiem czarnego kocura z białą plamką zamiast grdyki za młodszą siostrzyczkę i jej piaskownicę.
Ach kto, kiedy nagle pęknie, traci czas na szukanie narzędzia? Albo odwrotnie, skąd pod ręką miałabym znaleźć młotek? A więc to nie był młotek. Nie był to też kot.
Znalazłam się na kościelnych schodach. Przy żebraku, który by chciał wina i kołaczy bez pracy. Przy człowieku, co notorycznie zakłócał Bogu Święty Spokój. Złapałam go za szyję i dusiłam ile sił w dłoniach. Ale palce mam dosyć wątłe, więc trochę to trwało, zanim rozwiałam moją trzystatrzydziestosześciogodzinną nudę.
Ach, przecież było zbyt jasno na zabijanie gołymi rękami. Za wcześnie i za bardzo w centrum na takie zabawy.
Byłam bezradna wobec logiki. Pomysły były wystarczająco brutalne, ale złośliwie grały mi na nosie.
Gdybym miała bombę, wysadziłabym miasto, gdybym miała terrorystę, zaplanowałabym zamach, karabinem strzelałabym na oślep a gdybym dostała czołg, nie wiedziałabym, jak się go prowadzi.

Tak minęła trzysta trzydziesta siódma znudzona godzina.