Anioł- "potem" cz. 1
W środku wyryte słowa: Nie zapomnę… Kocham…. Zawsze będę…
„Zawsze będę…” Czy teraz jest zawsze?? Nie! Przecież teraz jest nic! Stanisław był rozdarty…. Tak bardzo pragnął być z nią… Dopiero teraz zaczęło boleć… Stał na deszczu. Słony deszcz zalewał całe jego ciało. Zatopione serce z trudem pompowało „życie”. Tak bardzo był zagubiony.
- Co ja tu do cholery robię?!
Żal był tak silny, że nie możliwym byłoby go opisać.
- Cisza?! Ciągle cisza?! Odezwij się do cholery Ty mądralo! Nie chcesz mnie ukarać za grzechy?! Pokazać Palcem Sprawiedliwości błędów mojego nędznego życia??!Współczujesz mi?! Czyżby? Gówno wiesz! Siedzisz cicho i patrzysz na mnie!
Krzyczał rozzłoszczony Staś. W jego sercu już na dobre zagościł żal i rozpacz.
Czy to ma być piekło?? Czy na tym ono polega?? Na topieniu się we własnych żalach?! Czekał na Głos. Nikt się nie odezwał.
- Proszę…
Słowa milkły… Tonęły w ciszy. Tylko szloch chłopaka mącił tę ciszę.
Kolejne spojrzenie w dół.
Dalej klęczała. Jego Aniołek dalej była przy nim… Mocno go kochała… Dlaczego nie powiedziała mu kiedy żył? Nie mógł sobie wybaczyć, że nie powiedział jej tego gdy jeszcze nie był na łożu śmierci. Dlaczego ludzie są tacy głupi?! Dlaczego nie mówią tego co leży w sercu?? Dlaczego boją się miłości?! Dlaczego po prostu nie mogą powiedzieć „Kocham” bez oporu… Dlaczego ludzie tak szybko odchodzą… Chłopak zawiesił wzrok na ukochanej. Palcem w powietrzu starł jej rzewne łzy z zaczerwienionych policzków… Gdyby to czuła…
***
