Żar mrozu
Patricia Briggs

Po słabszym Piętnie rzeki Briggs znów wraca do formy.Mercy i Adam mieli spokojnych kilka miesięcy,akurat na tyle,by kobieta mogła dojść do zdrowia po groźnych wydarzeniach w czasie jej miesiąca miodowego.mija Święto Dziękczynienia i nadchodzi Czarny Piatek.Mercy wraz z pasierbicą biegaja po sklepach,gdy tymczasem Adam i jego stado zostaje porwane...Mercy dowiaduje się tego od jedynego ocalalego -Bena,a nastepnie z więzi partnerskiej łączącej ją z mężem.Próbuje szukać pomocy,ale jest trudno.Mercy nie ma wielkiego pola manewru.Musi ukrywać Jessie,którą chca dorwać w swoje ręce renegaci z agencji,która dopuściła się porwania Adama.Kobieta nie ma też możliwości porozumiec się z Zee,który został zamkniety w rezerwacie,kiedy nieludzie ogłosili suwerenność...Do pomocy zostaje jej jedynie Stefan.Jest jeszcze marsilia,która ma swoje własne plany względem mercedes.

Porwania,wymuszanie,agenci federalni,więź stadna i partnerska,kradzież samochodu,a wreszcie rozgrywki polityczne wampirów-to tylko kolejne kłopoty,z którymi Mercedes usiłuje sobie poradzić.Czy jej sie uda?

Bardzo dobrze i sie czytało tę część.Ciągłe zmiany akji,ciekawe wydarzenia i żywa fabuła to niewątpliwe zalety tej książki.Żar mrozu to świetna kontynuacja serii,w której każdy bohater ma swoje pięć minut.Bardzo dobrze się przy niej bawiłam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Musiałam aż sprawdzić kiedy wyszła poprzednia część, bo miałam wrażenie, że było to gdzieś 3 lata temu. Nawet nie sądziłam, że aż tak mi się dłużyło bez tej kojocicy. Chociaż mogłam mieć takie odczucia przez to, że poprzednia część była dla mnie najgorszą z serii. Żar mrozu na szczęście jest o wiele lepszy. Chociaż mimo tego, że wiele się tam działo miałam dziwne wrażenie, że akcja jest wyjątkowo ospała. Nie wiem, czy to autorka wychodzi z wprawy czy po prostu ja staję się coraz bardziej wymagającym czytelnikiem, ale liczyłam na coś więcej - na większe stopniowanie napięcia, na więcej emocji i nawet na więcej stron, bo książka jest króciutka w porównaniu do innych. Nie zmienia to faktu, że "Żar mrozu" czyta się szybko i przyjemnie. Jednak sądzę, że to do pierwszych części tej serii będę wracać z większym sentymentem niż do tej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z Mercy za kierownicą nawet Black Friday nabiera dosłownego znaczenia. Patricia Briggs po raz kolejny zabrała mnie w świat Tri-Cities, w którym z pozoru mały kojot pokazuje ostre kły i musi radzić sobie z silniejszymi od siebie. Nieludzie, wampiry, wilkołaki oraz zmiennokształtna to pełen zestaw istot, z którymi na kartach „Żaru mrozu” spotyka się Czytelnik. Książka wciąga i trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, a niebezpieczeństwo goni niebezpieczeństwo. Tym razem sieć intryg zaplata się wokół naszych bohaterów zmuszając ich do krwawych wyborów. Niestety, nie wszystkim udaje się przeżyć i stado ponosi ogromną stratę. Po całym tym napięciu już nie mogę doczekać się kolejnej odsłony przygód Mercy – mechanik do zadań specjalnych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Każdy mól książkowy ma ukochanych autorów, którzy idealnie trafiają w jego literackie gusta. Ale są też historie i bohaterowie tak bardzo zapadający czytelnikom w serce i pamięć, że najchętniej nie rozstawaliby się z nimi. Dla mnie taką postacią jest Mercedes Thompson – kobieta kojot, mechanik samochodowy doskonale radząca sobie z wilkołakami, a nawet z wampirem, ale drżąca przed własną matką. Odważna, niepokorna, pyskata i przyciągająca kłopoty jak magnes. Jeśli w okolicy czai się zło, nie ma wątpliwości, że stanie na drodze naszej miłej Mercy, która zawsze podejmuje wyzwanie przyprawiając nie tylko o ból głowy swojego męża Adama – alfę stada wilkołaków Dorzecza Kolumbii. Nie będę ukrywać, że siódmy tom cyklu z Mercedes Thompson „Żar mrozu” był najbardziej wyczekiwaną przeze mnie tegoroczną premierą. Byłam ciekawa, czy Patricia Briggs pozwoli swojej bohaterce nacieszyć się rolą świeżo upieczonej żony. Oczywiście miałam pewne przeczucia, ale nie przypuszczałam, że autorka zafunduje Mercy zawirowania na miarę trzęsienia ziemi i nie tylko zmasakruje jej ukochanego „Królika”, ale też doprowadzi do uprowadzenia Adama oraz jego watahy i tym samym postawi dziewczynę przed nie lada wyzwaniem.

Mercy oczywiście podejmuje rzuconą przez pisarkę rękawicę i zabiera się do działania, ale bez wsparcia stada musi szukać pomocy nawet tam, gdzie uzyskanie jej wydaje się niemożliwe. Ale czy rzeczywiście można liczyć na zwycięstwo kiedy jest się tylko pionkiem w czyjejś grze? Zwykły bohater pewnie nie miałby szans, ale w słowniku Mercy nie istnieją słowa „kapitulacja” czy „niemożliwe”, a kiedy na szali leży życie ukochanego mężczyzny kobiety zdolne są do wszystkiego... Zaś taka mieszanka składników i motywacji niewątpliwe jest gwarancją, że podczas lektury nie zabraknie wrażeń i emocji. Kolejny raz Patricia Briggs udowadnia, że jest człowiekiem na właściwym miejscu i nie brakuje jej wyobraźni oraz pomysłów na urozmaicenie i skomplikowanie życia bohaterów. Bo choć Mercedes udało się osiągnąć stabilizację, rola przeciętnej żony nie jest jej pisana. Ten świat za każdym razem częstuje ją niespodziankami i stawia przed nią wyzwania. A gdy wydaje się, że w danej historii wszystko zostało powiedziane, autorka znajduje wyjście, które otwiera przed nią nowe możliwości w kreacji losów bohaterów. Podobnie jak w poprzednich tomach serii czytelnik wpada w wir zdarzeń od pierwszych stron, a napięcie i niepewność towarzyszą mu prawie do samego końca. Autorka bardzo sprawnie buduje atmosferę, myli tropy i serwuje kolejne zwroty akcji niejednokrotnie zaskakując. Dba o szczegóły, postacie drugoplanowe oraz tło przedstawionych wydarzeń – wataha to nie tylko wilkołaki, ale również relacje w stadzie, system zależności i ludzie dźwigający własne historie Wykreowana przez Briggs rzeczywistość fascynuje, zachwyca, a momentami oszałamia. Natomiast bohaterowie swoją osobowością i charakterem dodają powieści pikanterii i narażają odbiorcę na morze emocji. Przygoda z lekturą dostarcza niezapomnianych i różnorodnych wrażeń, a Patricia Briggs wie jak wciągnąć czytelnika w wykreowany świat i oderwać go od rzeczywistości. Zabiera go w fascynująca podróż a kiedy przewraca ostatnią stronę nie jest gotowy na to rozstanie. Fanki serii wiedzą co mam na myśli, a tym którzy nie znają nieprzeciętnej kobiety-kojota polecam całą serię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W serii o Mercedes Thompson także są walki o zarządzanie, zarówno watahą, jak i bycia Panem wampirów w danym okręgu. To jest popularny motyw, który przychodzi zupełnie naturalnie w takich powieściach - wilki zawsze żyją w stadzie, a nad wampirami zawsze musi czuwać silniejszy osobnik, aby nie wyrżnęły całej ludzkości w pień. Sam pomysł na stworzenie kojota, a raczej kojocicy uważam za trafny (podobnie jak polski kotołak Ksin) i mile urozmaicający wyświechtany wątek. Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)