Samotny
Margit Sandemo

,,Czy boisz się śmierci? Czy to naprawdę śmierć w samej sobie się boi? Czy, aby nie chcemy pożyć trochę dłużej? Popatrzeć, co się dzieje." Z przykrością muszę stwierdzić, ze to najsłabsza do tej pory cześć sagi o Ludziach Lodu. Przeczytałam ją w jeden dzień chyba tylko dlatego, żeby mieć z głowy i sięgnąć po kolejną. Jakoś trudno mi się rozstać z tą serią mimo iż każda kolejna jest coraz słabsza. W końcu pojawia się Mikael i wiadomo co się z nim dzieje, w końcu pojawia się trochę magii z rodu Ludzi Lodu. Można powiedzieć, że właśnie na to czekałam ale trochę się zawiodłam. Na początek mamy przedstawioną Anette. Arystokratkę surowo wychowana przez matkę. Ta przez całe życia wpaja jej, że faceci to wieprze (łącznie z jej własnym ojcem), którzy od kobiety chcą tylko jednego. Karci ją też, żeby za wszelką cenę nie dała się ponieść pokusą. Przyjemność z doznań cielesnych czerpią bowiem tylko ladacznice. A ona ma się modlić, by przetrwać jakoś noc poślubną, a gdy tylko zostanie poczęte dziecko cieszyć się z niego i za wszelką cenę unikać bliższych kontaktów z mężem. Tak sobie wyrosła taka dewotka, pouczająca wszystkich, że źle się zachowują i szukająca pomocy tylko u Boga. Mikael zdobywa wykształcenie, wszyscy się o niego troszczą, choć zmieniał co chwilę miejsce pobytu i ciągle był samotny bo nie znał swoich korzeni to nie można powiedzieć, że miał źle. Teraz los miał się do niego jeszcze bardziej uśmiechnąć. Miał dostać szansę osiągnięcia zaszczytów na wojnie i poślubienia o wiele wyżej urodzonej kobiety. Tym sposobem miał ją ocalić od wyjścia za mąż za starego zboczonego opiekuna po śmierci jej matki. Okazuje się jednak, że dla Mikaela to nie szczęście tylko jeden wielki problem. Wojna nie pociąga go ani trochę. Jest zbyt delikatny i wrażliwy. Wolałby nieść ludziom pomoc niż wojować. A co do żony, to kompletnie jej nie zna a ona się go panicznie boi. Po tragicznej nocy poślubnej Mikael wyrusza na wojnę. Tam spotyka go dość nietypowa przygoda z dwiema kobietami, jedna próbuje go uwieść by uzyskać wojenne informacje, druga tajemnicza kobieta w czerni ma dla niego zadanie. Mamy więc nieszczęśliwy związek, mamy wojnę i mamy mała tajemnicę. To wszystko mógłby być ciekawe ale przez większość książki tak naprawdę główny bohater użala się nad sobą, bo sam nie wie czego w życiu chce. Żona nie odwzajemnia jego uczuć, on źle czuje się na wojnie, nie wie komu ufać, nie wie którędy iść. Spotyka swojego krewnego i bardzo chce poznać korzenie swojego rodu. Jego depresje pcha go w stronę śmierci. Jedynie co trzyma go przy życiu to jego syn, bardzo mądry chłopak obdarzony zdolnościami i piesek którego ocalił. Wszytko jest strasznie nostalgiczne, co chwile jakieś listy i rozmyślania i ta irytująca Anette. A pod koniec książki nasuwa się wniosek, że biedny facet miał takiego doła z braku seksu. Może nie do końca tak było ale tak to wygląda. Książka do przesady smutna i nostalgiczna, rozumiem pisanie o smutku ale przez cały czas? Lubię książki naprawdę wzruszające i z sensem, np. gdy smutno kończy się jakaś historia. To było trochę mdłe. Czytając miałam nadzieję, że w połowie książki przejdziemy do innej historii jak już się zdarzało. Niestety zawiodłam się. Jedynymi fragmentami jakie mi się w książce podobały to sceny z dzieciakami w Norwegii. Poznajemy ich umiejętności i dziecinne plany na przyszłość i tu zaczyna się robić ciekawie. Dlatego z małą nadzieją, że jednak będzie lepiej sięgnę po kolejne części. Za każdym razem się uśmiecham jak patrzę na drzewo genealogiczne na początku książki. Coraz więcej gałązek, coraz bardziej się przydaje.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

to może nie mój ulubiony tom ale i tak czyta się fajnie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowieść o Mikaelu z Rodu Ludzi Lodu jest niezwykle smutna. Chłopak o wrażliwym sercu i umyśle pogrąża się w zatraceniu, marzy by poddać się i zatracić w mroku na zawsze. Na szczęście odnajduje w życiu kogoś kto jako jedyny rozumie jego rozterki, to jego kilkuletni syn Dominik, dziecko o żółtych kocich oczach. To on nalega by ojcie udał się do Norwegii, gdzie mieszka ich rodzina, gdzie znajdują się ich korzenie.Dla Mikaela jest to zbawienne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaginiony członek rodu - Mikael zgadza się na małżeństwo z fanatyczną katoliczką z Francji. Zaraz potem wyrusza na wojnę. W Inflantach trafia na dwór w którym mieszka tajemnicza kobieta w czerni. Po załamaniu psychicznym wraca do domu gdzie próbuje odzyskać spokój i porozumieć się z żoną. Po kolejnej wojnie decyduje się pojechać z synem do Norwegii. Bardzo lubię tą część, jest dramatyczna, wzruszająca i pełna miłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mikael - to kolejny członek wielkiej rodziny, którego los rzucił do Szwecji. Jego opiekunowie nakłaniają go do małżeństwa. Natychmiast po ślubie młody żołnierz rusza na wojnę choć nie jest tym zachwycony. Mikael jest bardzo wrażliwy a na wojnie czuje się samotny i obciąża go dodatkowo fakt ujawniania się jego niezwykłych zdolności.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dziewiąty tom Sagi o Ludziach Lodu... Poznajemy w nim postać oraz perypetie wojenne Mikaela Linda, mężczyzna ten ma charakter wrażliwego i delikatnego oraz nieco zagubionego chłopca, w związku z tym nie bardzo potrafi zapanować nad swoim życiem... Połączenie owego usposobienia z wydarzeniami dziejącymi się wokół bohatera, doprowadza go na skraj załamania nerwowego... W tej niezwykle trudnej sytuacji podporą i ukojeniem jest jego syn Dominik... Historia ta jest pełna emocji i niezwykle wzruszająca... Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Saga o ludziach lodu stała się już legendą. Z przeczytanych na wakacjach, w wolnej chwili części, muszę przzyznać, że ta nie jest zbyt porywająca. Zdecydowanie ustępuje pozycjom z początków tej sagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo smutna część o tym jak w życiu dba się o pozory, o tym jak bardzo wmawiane nam rzeczy w dzieciństwie rzutują na dorosłe życie oraz jak mogą schrzanić to co zbudowaliśmy.O poważnych decyzjach i szlachetności oraz o tym jak ważne jest szukanie własnych korzeni. Smutna książka , która ostatecznie daje nadzieję, że wszystko można odmienić.

Autorka nadal utrzymuje ten sam poziom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)