Córka hycla
Margit Sandemo

Kolejna część sagi o Ludziach Lodu, do której mam mieszane uczucia. Z jednej strony strasznie wciągająca, przeczytałam w jeden dzień. Z drugiej znów autorka bawiła się w pisanie kryminałów zamiast fantastyki. Historia skupia się tym razem głównie na dziewczynie spoza tej całej rodziny. Córka pomocnika kata nazywanego przez Ludzi ze wsi hyclem ma bardzo trudne życie. Odkąd zmarła jej matka musi opiekować się zrzędliwym ojcem do jakie. Co do samego pomocnika kata człowiek ma od początku sprzeczne uczucia. Z jednej strony żal go gdy poniżany jest przez miasto z powodu swego zawodu. Widać to zwłaszcza w dalszej części książki po tym jak okrutnie zostaje potraktowany. Głównie jednak zasługuje na potępienie z uwagi na to jak traktuje córkę. Dziewczyna zdziczała zupełnie z powodu braku towarzystwa. Wyśmiewana przez rówieśników zaczyna ich unikać. Traci całkiem wiarę w siebie. Do ojca się nie odzywa bo zawsze otrzymuje tylko słowa pogardy. Dba o prządek w domu, jedzenie dla ojca i zwierzęta. Drugą postacią na której się skupiamy jest Andreas do tej pory się nie ożenił i bardziej zajmuje go praca w polu. Podczas tej pracy przypadkiem znajduje ciała czterech zamordowanych kobiet. Znów pojawia się zagadka kryminalna z niby ciekawym wyjaśnieniem ale zbyt łatwym do odgadnięcia. Plus oczywiście wątek miłosny, który trochę mnie drażnił w niektórych momentach. Każdy zakochuje się w niewłaściwej osobie ale nie będę zdradzać dokładnie co i jak. Książka fajnie pokazuje naiwność ludzi, wiarę w przeróżne zabobony, łatwe popadanie w panikę przy niewyjaśnionych sprawach. Idealnie wykorzystają to w każdej sytuacji osoby wyżej postawione. W tym wypadku mamy dwie. Pastor, który nie chce udzielać błogosławieństwa zmarłym w przypadku posądzenia o czary czy też śmierci samobójczej. Nie obchodzi go co było prawdą, choć w tym przypadku okazuje się również bardzo płochliwy. Wójt już w szczególności wykorzystuje naiwność prostych ludzi, łatwo stawiając osądy. Tu właśnie ród ludzi lodu popada w największe kłopoty. W końcu zajmują się czarami, zamordowane kobiety również miały coś związanego z magią. Sznurki, woreczki, zaplecione włosy, ogółem różne zabobonne symbole. Na dodatek to jeden z Ludzi Lodu znalazł ich ciała. Kiedy już się udaje wszystko wyjaśnić okazuje się, że nazwisko pojawia się w dalszym śledztwie. Motyw wilkołaka na 3 łapach też był ciekawy. ,,Wilkołak to człowiek, który przemienia się w wilka podczas pełni księżyca, a bywa, że i inne noce. Ponieważ jest człowiekiem, nie ma ogona. To ogromny wstyd dla wilka, dlatego wyciąga jedną nogę, udając, że to ogon, i biegać może tylko na trzech..." Z jednej strony trochę zabawne aż zechciałam trochę poszukać i ten motyw pojawia się też w innych utworach. Możliwe, że faktycznie krążyła taka legenda jednak do jej źródła nie dotarłam. Jeśli zaś chodzi o wątki romantyczne, na których praktycznie skupia się seria to podobają mi się niektóre głębsze przemyślenia. Nie ma ich dużo ale można znaleźć perełki jak ten cytat: ,,Tęsknota to takie piękne uczucie, prawda? - Prawda. Ale także gorzkie. - Tak uważasz? Moim zdaniem tęsknota jest najpiękniejsza. Kiedy już dostanie się to, czego tak bardzo się pragnie, znika gdzieś całe piękno i czar. Spełnienie jest jakby chłodniejsze." Temat tęsknoty już się pojawiał w sadze i wydaje mi się, że autorka próbuje przedstawić to uczucie w coraz bardziej pozytywnym świetle. Ciągle do czegoś tęsknimy, pragniemy coś zdobyć osiągnąć, czy chodzi o sukces, przedmiot czy też miłość. Brak tego sprawia, że cierpimy a być może niepotrzebnie. Powinniśmy czerpać radość także, ze zdobywania tego co pragniemy. Może wtedy łatwiej będzie też to coś osiągnąć. Hilda jednak w końcu można powiedzieć, że rezygnuje ze swej tęsknoty na rzecz innej łatwiejszej do zdobycia. Można powiedzieć, że zrobiła jak najbardziej słusznie, choć trochę to całą myśl zaburza. Tak jak już mówiłam, średnio mi się podoba cały ten wątek miłosny, niepewność uczuć czy nawet próba powolnego odkrywania własnej seksualności. Chociaż muszę przyznać, że byłe też przezabawne momenty. Choćby nieudolne próby 30 letniego prawiczka, by przestać nim być albo zboczone akcje Jespera.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)