Rtęć
Nothomb Amelie

Syndrom Sztokholmski Historia młodej Hazel przetrzymywanej na wyspie przez starego kapitana Lancoursta i utrzymywanej w świadomości, że jest okropnie oszpecona. Dziewczyna, choć źle jej w niewoli, darzy kapitana dziwnym przywiązaniem i jest mu wdzięczna, ze mimo brzydoty się nią zajmuje. Pojawienie się młodej pielęgniarki w uporządkowanym świecie kapitana i Hazel wywołuje prawdziwą burzę, bardzo brzemienną w skutki. Amelie Nothomb ma prawdziwy dar stwarzania historii niezwykłych. Opowieściom z pozoru codziennym i błahym, nadaje magii i wyjątkowości. I tym razem historia walki o młodą Hazel naładowana jest ogromną dawką emocji, które udzielają się czytelnikowi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Amelie po raz kolejny zaskakuje! O czym jest ta książka? No właśnie... O szczęściu? Nieszczęściu? O miłości zdolnej do okrutnych czynów? O prawdzie, która chce wzbić się ponad zakrzepłe kłamstwo? O przyjaźni? O uwięzieniu, czy o walce? W akcję utworu wprowadza nas kartka z pamiętnika Hazel - młodej dziewczyny uratowanej z bombardowania jej rodzinnego miasta. Jej obrońcą jest stary kapitan - Omer Loncours, który zabiera dziewczynę na małą wysepkę Mortes - Frontieres i tam chroni przed światem. Dlaczego drobna, krucha Hazel musi pozostać w ukryciu, odseparowana od ludzi? Jak dowiadujemy się już na początku utworu dziewczyna w czasie nalotu została oszpecona - jej twarz była potwornie zdeformowana. Od pięciu lat każdy dzień spędza sama, lub z kapitanem, a jedyną atrakcją domu na Mortes - Frontieres jest bogato wyposażona biblioteka. Dziewczyna przestaje wychodzić z pokoju, podupada na zdrowiu. Wtedy to na wyspę zostaje wezwana pielęgniarka z pobliskiego miasteczka Noeud - Francoise Chavaigne. Francoise z przerażeniem odkrywa okrutną intrygę, usnutą przed wieloma laty przez starego kapitana o bardzo niezwykłym i niepokojacym spojrzeniu na świat. Nie jest żadnym odkryciem stwierdzenie, że Amelie buduje swoich bohaterów na zasadzie kontrastów, które wraz z biegiem akcji zaczynają się rozmywać i nachodzić na siebie. Tak to wygląda w Higienie mordercy, a w bardzo dosłowny sposób przedstawione jest w Kosmetyce wroga. Także w Rtęci żadna z postaci nie jest krystalicznie czysta, w pełni dobra, do szpiku kości zła, czarna lub biała. Powieść Rtęć posiada dwa zakończenia. Jedno z nich jest oczywiste. Takie na jakie czekaliśmy, zgodne z motywem dobra zwyciężającego zło nawet w najbardziej beznadziejnych sytuacjach. Ale drugie zakończenie - o tak, drugie zakończenie to coś co pozostanie Wam w głowach na dłużej. To w nim Amelie umieściła ten pierwiastek swojej niezwykłości. Tę zadrę która przy każdej lekturze jej autorstwa pozostawia w czytelniku wypalony ślad i odległe echo niemej fascynacji. Jeśli ciekawi Was jak należy obchodzić się ze "szlachetnym diabłem" - to książeczka dla Was.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)