Prawie martwy
Ake Edwardson

W 1975 roku podczas obozu dla młodzieży , na wyspie Branno znika piętnastoletnia dziewczynka. Śledztwo i próba jej odnalezienia spełzło na niczym. Sprawa zostaje zamknięta.

Trzydzieści lat później policjant jadąc do domu odnajduje porzucony samochód . Z początku myśli,że kierowca nie żyje, gdyż w tym właśnie miejscu,  najchętniej ludzie popełniają samobójstwa, poprzez skok do rzeki. Natomiast okazuje się, że w samochodzie są ślady krwi, a właściciel samochodu żyje, ale uważa, że auto zostało mu skradzione dzień wcześniej.

Natomiast w zupełnie innym miejscu dochodzi do brutalnego zabójstwa. Sprawą zabójstwa zajmuje się komisarz Erik Winter .....

 

 

 

Jest to moje pierwsze spotkanie z Åke Edwardsonem.

 Åke Edwardson  urodził się w 1953 roku i jest znanym i cenionym autorem kryminałów. Zadebiutował w roku 1995. Zanim zaczął pisać zajmował się dziennikarstwem i wykładam na uniwersytecie. W latach 1981-1982 był on oficerem prasowym przy ONZ na Bliskim Wschodzie. Obecnie jest jednym z najpopularniejszych szwedzkich pisarzy. Jego książki cieszą się uznaniem i przetłumaczono je na ponad dwadzieścia języków. Powieści, które wyszły spod jego pióra otrzymuje liczne nagrody i wyróżnienia.

 

Spotkanie z autorem nie było łatwe i przyjemne. Muszę z przykrością "zawiadomić", że "Prawie martwy" nie przykuł mojej uwagi. Choć pomysł na zbrodnie i elementy, które na rozwiązanie zagadkowych zbrodni i zaginięcia młodej dziewczyny się składały, był bardzo ciekawy, tak wykonanie nie sprawiło, że mocniej zabiło mi serce.

 

Co mi się nie podobało?

Po pierwsze. Urywane historie , przedstawiane przez nie wiadomo kogo. Po drugie, te krótkie zdania mnie starsznie męczyły. Dialogi były nijakie, takie niedopracowane. Można, by rzecz , że większość jest o niczym, bo cóż mnie interesuje, że nazwisko komisarza pochodzi prawdopodobnie od angielskich imigrantów?

Styl pisarza w  przypadku tej powieści sprawił, że nie mogłam się wgryźć za nic w fabułę i szybko traciłam orientacje w akcji. Wkurzało mnie takie skakanie z "kąta w kąt". Czułam się jak zbity pies.

Nie wiem, czy to styl pisarza mi nie odpowiada, a może trafiłam akurat na słabszą cześć o śledztwach komisarza Erika Wintera.

Nie zamierzam się poddać i na pewno jeszcze przeczytacie , czy  pisarz mi przypadł do gustu, czy dam sobie z nim spokój.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

9 tom serii o Eriku Winterze okazuje się najlepszym. Mamy tu wszystko, czego oczekuję od dobrego kryminału/thrilleru. Rozdziały rozgrywane w czasie rzeczywistym przeplatane są wydarzeniami sprzed około 30 lat, kiedy na wyspie Branno zaginęła nastolatka. Obecnie Winter i spółka zmagają się z dziwnymi zdarzeniami: porzucony samochód, ostrzelany dom i ostatecznie zabójstwo mężczyzny. Jak te wydarzenia łączą się z przeszłością i co ma z nimi wspólnego znany w Goteborgu gangster? Dodatkowo w życiu policjantów również spore zamieszanie: Aneta wyprowadza się od Haldersa i rozmyśla o tym, co ich łączy, Erik boryka się z bólami głowy i coraz częściej kłóci się z Angelą, Lars opuszcza rodzinę i w końcu przyznaje się do homoseksualizmu. Wszystko się miesza, dochodzenie posuwa się powoli, a kiedy znika Lars i zamordowany zostaje kolejny podejrzany Erik powraca na wyspę Branno, gdzie wszystko się zaczęło i gdzie dochodzi do tragicznych w skutkach wydarzeń. Mimo, że to thriller bardzo poruszyła mnie ta książka. Opowiada o zemście, będącej efektem nieszczęśliwego wypadku, o ogromnym poświęceniu i składaniu ze sobą drobnych elementów, które utworzą jedność.Świetna, polecam również osobom, które nie czytały początkowych części sagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W latach siedemdziesiątych podczas kolonii prowadzonej na wyspie Branno ginie dziewczynka. Po kilkudziesięciu latach znajduje się pisarz, który o tym niewyjaśnionym zdarzeniu chce napisać książkę. By to uczynić wynajmuje dom na odludziu. W tym samym czasie w Goteborgu dochodzi do dziwnych zdarzeń, które trudno ze sobą powiązać, a które komisarza Wintera i jego zespół zmuszają do wytężonej pracy.Świetnie rozpisana intryga, zaskakujące zwroty akcji i niespodziewane zakończenie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wątek kryminalny nawet ok. Ale cała książka niepotrzebnie rozciągnięta na prywatne życie bohaterów. Kilkanaście razy co najmniej dowiadujemy się, że komisarza Erika Wintera potwornie boli głowa. Boi się jednak zrobić badania bo może się okazać, że to nie migrena. Zaś Aneta i Fredrik są na rozdrożu swojego związku i co któraś strona muszą... porozmawiać. Tyle, że tego nie robią. To już nie kryminał ale obyczajówka z wątkiem kryminalnym. Gdyby skrócić książkę o 150-200 stron o niczym to zostałby przyzwoity kryminał.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)