Postrzyżyny
Bohumil Hrabal

 

Bohumil Hrabal w pierwszych dwoch rozdzialach pokazuje swoj literacki kunszt,w sposob mistrzowski opisujac tak prozaiczna czynnosc,jaka jest:zapalanie lampy naftowej.Albo drobiazgowo relacjonujac zabijanie prosiecia i domowy wyrob wedlin.Jednak nie w takich opisach tkwi sila "Postrzyzyn".Atutem sa -zdawaloby sie-banalne historie ktorych dzieki humorowi Hrabala nie sposob czytac bez usmiechu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka początkowo wydawała mi się dziwna, ale mocno mnie zaintrygowała. Jest to raczej długie opowiadanie niż powieść, napisane specyficznym językiem. Cała historia skupiona jest wokół młodego małżeństwa Marii i Francina, którzy są całkowitymi przeciwieństwami, a jednak stanowią świetną parę. Fabuła jest właściwie... o niczym. Akcja nie jest dynamiczna, w niewielkim miasteczku mało się dzieje. Mimo to utwór ma w sobie pewien urok, a to dzięki talentowi Hrabala. Autor świetnie wczuł się w rolę młodej kobiety, z punktu widzenia której przedstawiona jest historia. Posługuje się językiem prostym, ale jednocześnie pięknym. Hrabal stworzył niesamowity klimat, a szczegółowe opisy włosów Marii są tak oniryczne i piękne, iż niemal czujemy ich zapach. Lektura tej książki po prostu przenosi w inny, odległy świat.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chwalił ją Makłowicz podczas programu z tą gorzelnią i kominem w roli głównej, więc przeczytałam, bo jakoś mam ostatnio dystans do książek. A do niej jest on potrzebny, bo to w sumie trudna książka, psychologiczna, wymagająca skupienia. To opowieść o potrzebie wolności w świecie zasad. Tak to widzę i widzę podobieństwo do książek Singera, a może i do Huelle, może przez tą małomiasteczkowość. W sumie pokazuje, że proza czeska ma też swoje wybitne strony, nie tylko genialny humor i zmysł obserwacji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)