Osiem gór
Paolo Cognetti

Dla tych, co kochają góry, opowieści o przyjaźni i cenią elegancję stylu.

Nie znałam jak dotąd nazwiska Cognetti, zachęcił mnie tytuł i przepiękna okładka; tak bardzo, że książka ta stała się moim domownikiem.

Już dawno nie czytałam nie-polskiej powieści. Zawsze obawiam się, że będę odczuwać dystans i do języka, i do mentalności oraz realiów bohaterów. W tym przypadku byłam w błędzie..
Opowieść płynie, unosi się jak fale mgły w górskim powietrzu. Cudowna, niedzisiejsza i kojąca historia o przyjaźni i miłości do gór, obudziła we mnie wiele uśpionych tęsknot.

Autor, baczny obserwator rzeczywistości, z dużą dozą wdzięku oddał złożoność relacji Pietro i jego ojca, nakreślił skomplikowaną osobowość Giovanniego wraz z analizą przyczyn wielu cech, potrafił też ukazać niezwykłą przyjaźń między głównym bohaterem powieści, a mistrzem drugiego planu- Bruno.
To Bruno jest dla mnie odwzorowaniem marzeń- o wolności od zgiełku i pośpiechu, niezależności wobec konwenansów i uwikłań ludzkich społeczności; wysoko, ponad dachami domostw, pręgierzem ocen i wymagań, bliżej nieba, głosu serca i Boga.

Zakończenie zatrzymuje.. zasiewa bolesne zwątpienie, a może ukazuje niełatwy triumf indywidualisty?

Pięknie zobrazowano tu góry, wielką i niespożytą miłość mego serca, którą poczułam od pierwszego kontaktu, pomimo braku doświadczenia i umiejętności, i którą utwierdza we mnie każdy pobyt pośród skał i chmur. Czytasz i czujesz wręcz zapach- skały rozgrzanej słońcem, wody, liści, ziemi; słyszysz szum strumienia i wiatr zawodzący pośród drzew. Czysta magia!

Daj się przekonać i idź za Pietro ścieżką do barmy...

"Zwolniłem kroku, jakbym słuchał tego, co szeptali nepalscy Szerpowie na dużej wysokości. Bistare, bistare. Pomału, pomału. Nie chciałem dojść na miejsce zbyt szybko. Ilekroć tu wracałem, tak się czułem, jakbym wracał wgłąb siebie, do miejsca, gdzie jest moje prawdziwe ja, i miałem się z tym dobrze."