Ogród Letni
Paullina Simons

Długo wzbraniałam się przed lekturą ostatniego tomu „Jeźdźca miedzianego”, bynajmniej nie dlatego, że powieści Paulliny Simons były słabe lub rozczarowujące. Bardzo nie chciałam rozstawać się z bohaterami wykreowanymi przez amerykańską pisarkę, ponieważ ich pełne pasji uczucie oczarowało mnie, a historia dramatycznych i burzliwych losów pary wielokrotnie wywoływała u mnie łzy wzruszenia. Jednocześnie – nie będę tego ukrywała - obawiałam się nieco „Ogrodu letniego”, gdyż odniosłam wrażenie, że Simons w „Tatianie i Aleksandrze” powiedziała już wszystko na temat swoich bohaterów. Bałam się rozczarowania, wodolejstwa i niepotrzebnego rozciągania opowieści. Finał drugiego tomu serii naprawdę mógł stanowić pełnowartościowe zamknięcie historii Tani i Szury, a jednak pisarka zdecydowała się na dopisanie kontynuacji. Czy Simons postąpiła słusznie? 

 

Fabuła „Ogrodu letniego” obejmuje 54 lata wspólnego życia Tatiany i Aleksandra. Życia wypełnionego wzlotami i upadkami, chwilami nieopisanego szczęścia i namiętności, ale również momentami przepełnionymi bólem, wzajemną niechęcią, strachem, niebezpieczeństwem i walką. Jak to bywa w prawdziwym życiu, bohaterów dopadają kryzysy i nie zawsze jest idealnie. Na Tanię i Szurę czekają nowe wyzwania – począwszy od walki z zespołem stresu pourazowego, próbę odnalezienia się w rzeczywistości, w której nie trzeba walczyć o życie, aż po konflikt w Wietnamie. Aleksander po raz kolejny zanurzy się w brutalnym świecie wojny. Czy wystarczy mu jeszcze sił, by przetrwać i ocalić to co kocha?

 

„Ogród letni” to część „Jeźdźca miedzianego”, która wzbudza najwięcej kontrowersji wśród miłośników opowieści o Tatianie i Aleksandrze. Wielu czytelników uważa, że ta część jest zbędna, że przez nią niesamowita historia miłosna bohaterów staje się trywialna i traci swój urok. Ja nie zgadzam się z tymi opiniami, dla mnie „Ogród letni” stanowi wspaniałe dopowiedzenie losów Tatiany i Szury. Simons uwiodła mnie i po raz trzeci zafundowała mi mega emocjonalny rollercoaster.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zamknęłam w końcu ostatnią kartkę trylogii '' Jeździec miedziany '' Paulliny Simons . Jestem bardzo bardzo rozczarowana . Dawno , a być może nigdy jeszcze w moim wcale długim czytelniczym życiu nie zdarzyło mi się abym tak bardzo wolała aby ta trzecia część w ogóle nie powstała . Niestety ale '' zepsuła '' mi cały odbiór tej pięknej (najpiękniejszej w części pierwszej) opowieści . Tym bardziej że część druga zakończyła się w sposób sugerujący całkowity koniec powieści i w mojej ocenie tak powinno było pozostać . Przeczytałam grubą część trzecią aby zobaczyć jak to wszystko sie zakończy . Tutaj też żadnego zaskoczenia nie doznałam . Zakończenie przewidywalne i nacechowane patosem . W środku , też niestety wcale nie lepiej . Owszem na szczęście było kilka ciekawych fragmentów i dobrze , bo nie wiem czy bym doczytała do końca . Już i tak nawarstwione momenty seksualne w pierwszej połowie książki w dużej części omijałam , bo było ich zbyt wiele , zbyt powtarzalne i szczerze dość już miałam Tatiany i Aleksandra którzy zawsze wtedy mówili '' chrapliwie ,chropawym , tudzież schrypniętym głosem '' Już w pierwszej i drugiej części dawało się zauważyć zafiksowanie autorki na seksie . Jej bohaterowie zawsze kończą na seksualnych wygibasach , czy to wracają po przyjęciu do domu , czy rozwiązują jakiś problem , zawsze wszystko kończy się w łóżku . A opis kobiet w obozie które ustawiają się na klęczkach tyłem do drutów kolczastych ogradzających ich od mężczyzn i wypinających tyłki , jak kotki w rui i ci mężczyźni wycieńczeni głodem i ciężką przekraczającą ludzką wytrzymałość pracą , biegną na te druty ryzykując życie i rzucają się na te kobiety . Ja przepraszam pani autorko , ale chyba z lekka pani przesadziła . Normalnie jakbym znalazła się na oddziale psychiatrycznym , gdzie przebywają sami maniacy seksualni . Nie podoba mi się też jak autorka '' poprowadziła '' dalej postać Tatiany . Bo Tatianę chyba na końcu książki należało beatyfikować , Tatiana była po prostu święta ! Ta która zawsze stawiała na swoim używając manipulacji i seksu do osiągnięcia swoich celów , ta Tatiasza dla której praca była ważniejsza od domu , męża , a przede wszystkim pierworodnego syna . Znielubiłam Tatianę okropnie . I jak to ją wszyscy uwielbiali , staruszek alkoholik siedzący na poczekalni i czekający by wyszła choć na minutkę i potrzymała go za rękę . Nie kupuję tego , mam wrażenie że autorka już nie miała czego wymyślić , by zapełnić te ponad osiemset stron trzeciego tomu . Wyjazd Arta do Wietnamu i brawurowa akcja uwolnienia go z rąk ludzi z Komunistycznej Partii Wietnamu , to po prostu kalka z '' Rambo '' :) A sprzeczka rodzinna na temat jak to Ronald Reagan chciał rozbrojenia i jak to Rosjanie nie chcieli ustąpić ani na milimetr , mocno stronnicza i w myśl zasady '' każda pliszka swój ogonek chwali ''. (Ciekawe czy mieszkając wtedy w Związku Radzieckim , też chwalili by Amerykanów i Reagana ) . Nie będę już dalej się rozpisywać , chyba wystarczy przykładów na to co mi się nie podobało . A to co najbardziej mi się podobało to retrospekcje w lata dziecinne Tatiany , a zwłaszcza historia zgubienia się w lesie i choroby Saiki , przez moment poczułam się jakbym czytała horror , ale to akurat zapisuję na plus , bo to był bardzo ciekawy fragment tej opasłej książki . Cała postać Saiki była bardzo ciekawa , aż szkoda że na tak krótko zaistniała . Mimo mojej oceny i tego wszystkiego co napisałam wyżej polecam tę pozycję , bo jak tu inaczej przeczytać dwie pierwsze części , a trzeciej już nie , skoro powstała .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie tak dobra, jak poprzednie części, ale cieszę się, że saga została dokończona :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tak się cieszę, ze po przeczytaniu "Tatiany i Aleksandra" czekała na mnie trzecia część tej wspaniałej trylogii. Jest najbardziej obyczajowa ze wszystkich, Tania i Szura są wreszcie razem i próbują zbudować swoje życie. Nie jest łatwo, bo przeszłość ciągle ich prześladuje i dręczy swoimi koszmarami. Ale pojawiają się i takie problemy w ich związku, które trudno usprawiedliwić przeszłością. Ale to odniesienia i wspomnienia z przeszłości wzruszały mnie najbardziej. Jeszcze bardziej polubiłam Aleksandra - ta jego szorstkość dodaje mu wiele uroku... I teraz dołączam do grona zniecierpliwionych fanek czekających na ekranizację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia część trylogii. Tatiana i Szura próbują żyć w Ameryce, jak normalna rodzina, jednak cienie przeszłości nie pozwalają na pełnię szczęścia. Ponadto wojna w Wietnamie upomina się o ich pierworodnego. Czy główni bohaterowie dożyją szczęśliwszych czasów? Przeczytaj

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdybym do końca życia miała nie przeczytać już ani jednej książki, ta mogłaby być ostatnią. Gdybym mogła wziąć jedną jedyną na bezludną wyspę, zabrałabym tę. Jeżeli chciałabym podarować powieść nowożeńcom z okazji zaślubin, to również byłaby ta. Cóż jeszcze mogę dodać?...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trylogia zakończona. 3 część bardzo dobra. Przyznaje, że kiedy musiałam rozstać się z głównymi bohaterami poczułam lekkie uczucie smutku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzeci i ostatni już tom sagi o Tatianie i Aleksandrze. Z przykrością się z nimi rozstaje ale na pewno długo nie zapomnę tych książek.To co mi się podobało to to, że autorka nie uśmierciła głównych bohaterów w ostatnim tomie, ale nie było to już to samo co 2 pierwsze tomy. Po prawdzie czytałam znów zarywając noce ale były tu zbyt duże przeskoki w czasie i tym razem książka ta przypominała typowe romansidło. Mimo to była to jedna z najlepszych sag jakie do tej pory czytałam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdybym dała najwyższa ocene,bylabym niesprawiedliwa wobec dwoch wczesniejszych czesci,jednak ocena bardzo dobra nalezy sie bez dwoch zdań:) Rowniez zaskakujaca,przejmująca i wciagajaca jak wczesniejsze czesci. Zycie Tatiany i Aleksandra tym razem w Ameryce,ktore powinno juz teraz przynosic same radości, niestety okazuje sie nie takie kolorowe i wymarzone jakby sie wydawalo. Jednak jak w życiu-raz z gorki raz pod gorke nasi bohaterowie zmagaja sie z przeciwnosciami losu i dzielnie z nimi walcza,ucząc nas cierpliwosci,szacunku,oddania i siły walki z życiem. Cudownie bylo Im towarzyszyc przez wszystkie godziny,dni i lata...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Żałuję bardzo, że autorka zdecydowała się napisać ostatnią część. Dwa poprzednie tomy opowiedziały nam piękną, dramatyczną historię o miłości, która potrafi znieść wszystko. O cierpliwości, o oddaniu i tęsknocie. Drugi tom idealnie zakończyłby całą historię, ale nie! Trzeba było wypocić 800 stron paplaniny, żeby czytelnik mógł poczuć odrazę do Aleksandra - za jego wieczne fochy, za niesłuchanie żony, za wymuszanie swoich racji seksem, za ohydną , podwójną właściwie, zdradę. Naprawdę, brzydziłam się nim po pewnym czasie, ale, żeby nie było zbyt jednostajnie - brzydziłam się również Tanią. Mąż obściskuje się z jakąś striptizerką na kawalerskim i biedniutki nic nie pamięta? Oj taam, seks i po sprawie. Mąż nudzi się i idzie na tylne siedzenie z kobietą, całując jej piersi i dając zrobić sobie dobrze? Ooooj tam, seks i po sprawie. Nie rozumiem, do cholery, jak można tak bardzo nie mieć do siebie szacunku.
Wydawałoby się też, że bohaterowie mogą w końcu zapomnieć o chorej przeszłości, jednak nie. Nie będzie tak łatwo. Tatiana tak rzuca się w wir pracy, że zapomina, kogo kocha i po co uciekała z Rosji.
Kolejna rzecz - syn naszej pary - Anthony. Od dziecka rodzice trąbili mu o zgubnych skutkach wojny, widział, ile problemów ma jego rodzina, jakie traumy wciąż dręczą rodziców, tymczasem dorasta i zostaje... żołnierzem. Cholernym żołnierzem, pakującym się w misje w Wietnamie.
Absurdalne i nic nie wnoszące historyjki z przeszłości Tatiany również nie poprawiają jakości tej książki. Jestem zażenowana, że autorka po dwóch wyśmienitych częściach stworzyła coś tak pokracznego i obrzydliwego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ile człowiek jest w stanie znieść w swoim życiu nikt tego nie wie i dopóki sam tego nie doświadczy. Tatiana i Aleksander przeżyli w swoim życiu tyle że mogli by się podzielić swoją miłością i cierpieniem z pułkiem wojska....a wszystko dzięki i dla wzajemnej miłości....nareszcie kiedy już są starzy mogą wspominać z łezką w oku i podziwiać dzieło swojego życia, czyli dzieci i wnuki :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)