Obciach
Kinga Dunin

Cenię Kingę Dunin - felietonistkę, nawet nie spodziewając się, że "popełniła" też m.in. tę książkę. Przede wszystkim książkę tę dobrze się czyta. Wręcz "połyka", dlatego sięgając po nią warto od razu zarezerwować sobie odpowiednią ilość czasu - bo trudno się od niej oderwać. Bohaterowie powieści nie są papierowi, dialogi są wciągające, tematy poruszane w książce - ważne i na czasie. I w zasadzie do poruszanych problemów bym się przyczepiła. A dokładnie - do ilości poruszanych tematów. Bo jest tu tego do przesytu: poczynając od hipokryzji, poprzez przemoc w rodzinie, kończąc na dokarmianiu piwnicznych kotów....Chociaż w zasadzie większość tych problemów się przenika, jedne płynnie przechodzą w inne. Ale czasami trzeba /takie mam wrażenie/ z czegoś zrezygnować, żeby fabuła była przejrzysta. Wg mnie całkiem ważne przesłanie książki gubi się w zbyt licznych niuansach. Książka ta jest kontynuacją "Tabu" tejże autorki /chociaż doskonale może ona funkcjonować jako samodzielna pozycja, czytelnik nie musi znać "Tabu", żeby doskonale zorientować się kto jest kim/. Marta, przygotowująca się w tym roku do matury, próbuje jakoś dojść do siebie po ognistym romansie z kuzynem. Jej rodzice /zwłaszcza ojciec/ dyskretnie obserwują córkę, trochę kibicując znajomości ze szkolnym kolegą Patykiem, trochę niepokojąc się spotkaniami Marty z tajemniczą Est. W tle są inne rodzinne problemy - kłamstewka ojca, które przypadkiem wychodzą na jaw, przepracowana matka, która stara się utrzymać w korpo-pracy, zakłamany do bólu obiekt westchnień Marty, czyli kuzyn Marek. Koniec jest zaskakujący i pozostawia niedosyt. Być może autorka planuje kontynuację? Myślę, że jeszcze kilka współczesnych problemów można by było poruszyć, chociażby hit kończącego się roku, czyli gender ;)