Nadzieja
John Maxwell Coetzee

Jakie są kobiety? Czego się boją? O czym marzą? Czego pragną? W zbiorze opowiadań Nadzieja, południowoafrykański noblista przyjmuje ich perspektywę i bez patronizowania i mansplainingu stara się zobrazować głębię jaką noszą w sobie istoty nazywane przez populację kobietami. Dzięki niemu miałem szansę wgryźć się w ich psychikę, zajrzeć głęboko tam, gdzie rzadko lub może nigdy nikogo nie wpuszczają i była to przygoda ekscytująca. Nie da się w kilku zdaniach opisać dlaczego styl Coetzee jest tak doskonały. Jego geniusz leży w prostocie, w umiejętności skondensowania myśli do niezbędnego minimum. A jednocześnie zachowuje finezję fabuły i na każdym kroku zaskakuje czymś nowym. Polecam każdemu, kto ma ochote na lit. najwyższej klasy, z której wynika o wiele więcej niż sama historia. 

Opowiadania te mają wielką siłę uderzeń prosto w serce, prosto w duszę człowieka. Autor zadaje tu pytania fundamentalne i czasem nawet daje nam na nie odpowiedzi. Kilka z ośmiu opowiadań w tym zbiorze to historie o starzejącym się ciele i o tym, że kiedy ciało słabnie - w siłę rośnie dusza i to ona koniec końców jest najważniejsza i ma do powiedzenia najwięcej.

Bohaterkami tych opowieści są głównie kobiety. Kobiety stojące na rozdrożu, mierzące się z różnymi wyzwaniami czy to życiowymi, czy to czysto intelektualnymi, ale to ich perspektywa gra tu pierwsze skrzypce. Nareszcie ktoś potraktował kobiety poważnie, z szacunkiem, bez wstydu i z uwagą. Pokazał siłę ich słabości i moc siły napędowej, wokół której kręci się ten marny świat. 

 ,,Nie musisz mi nic mówić, wiem, wypełniasz tylko synowski obowiązek.

W pełnieniu obowiązków nie ma nic zdrożnego. To obowiązek sprawia, że świat się jakoś kręci, nie miłość. Miłość to przyjemna rzecz, owszem,

piękny dodatek. Tyle tylko że trudno na niej, niestety, polegać. Nie zawsze jej starcza." 

Szalenie mi się podobało jak J.M. Coetzee złotą nitką połączył wszystkie opowiadania w jedną całość przez co mamy wrażenie jakbyśmy przeczytali pełną, świetną powieść, a nie zbiór opowiadań i jak w przypadku każdej wybitnej powieści każdy zinterpretuje ją na tysiąc innych sposobów. Dla mnie jego książki zawsze są ważną życiową lekcją. Ta lekcja to lekcja pokory, odwagi by przeżyć życie tak, jak naprawdę tego pragniemy, bez kompleksów i bez zahamowań. Bohaterami są członkowie jednej rodziny - matka, którą znamy z innych tekstów autora - Elizabeth Costello - australijska pisarka oraz John i Helen - jej dzieci. Matka jest już coraz starsza, więc naturalnie dzieci chcą ją przekonać, by zamieszkała z którymś z nich. Jak to zwykle bywa, rodzic nawet nie chce o tym słyszeć i zamiast bezpiecznej opcji wybiera wyprowadzkę do Hiszpanii na wieś gdzieś w górach na końcu świata. Odwiedza ją tam syn, przerażony warunkami jakie wybrała sobie matka, choć mogła przecież mieszkać w Nicei razem z córką lub w Stanach. To również pokazuje, że decyzje podejmowane przez starsze osoby nie zawsze są logiczne, ale to też element zachowania autonomii. Elizabeth ma ambicje pokazać młodym jak dobrze umierać. Jak więc widzicie, opowiadania ,,Nadzieja" Coetzeego ma w sobie dużo wagi, ale też dużo lekkości, humoru i mądrości charakterystycznej dla australijsko-południowoafrykańskiego autora. To był idealny wybór na początek tego roku.