Miłość
Toni Morrison

Tytuł tej książki sugeruje sielską powieść o miłości, opisy na okładce sugerują książkę o kobietach, które się biorą za czuby. I tak też się ta powieść zaczyna. Do opustoszałego domu w opustoszałym miasteczku przychodzi dziewczyna, też opustoszała, jeśli można tak nazwać wygląd człowieka. Szuka pracy u jednej z dwóch samotnych mieszkanek. Zapowiadała się więc książka o emocjach kobiet, które się nienawidzą i drą koty od lat. Stopniowo poznajemy ich historię, a także historię tej dziewczyny.
Stopniowo wgłębiałam się w tę pełną trudnych emocji i doznań historię, a w miarę odkrywania kolejnych 'wyznań” i rozdziałów, opowiadanych przez różne osoby, byłam coraz bardziej obruszona, poruszona i coraz mniej oburzona, a bardziej pełna współczucia.
Jest to mało idylliczna historia czarnoskórych mieszkańców Stanów Zjednoczonych (Afroamerykanów) w środowiskach nędzy i patologii oraz niemożności wyjścia z bagna oraz walki o wolność na różnym poziomie. Ta wolność ma swoje wykolejenia i zakręty. Ludzie są tacy, na ile im możliwości pozwalają. Jeśli mogą posunąć się do zła, to to robią. W zasadzie jak w dżungli są ofiary i drapieżniki. Kobiety są ofiarami, a mężczyźni samcami i jak u zwierząt wygrywa najsilniejszy. Autorka nie stroni od scen okropnych. Seks jest tu zbrutalizowany, zły, pełen przemocy. Tytuł 'Miłość' to jakby drwina z uczucia i bohaterek.
Po przeczytaniu wczoraj ostatniej strony byłam pełna emocji i pytań, jak przy wybitnej prozie bywa. Sięgnęłam aż do artykułów na anglojęzycznych stronach. Okazuje się, że są różne interpretacje tej powieści. Ja miałam inną, badacze mieli inne. Ale na pewno zgadzam się z tym, że to powieść polifoniczna i skłaniająca do różnych interpretacji. Przeczytana przeze mnie interpretacja freudowska do mnie nie przemówiła, ale przeczytałam ją z uwagą. Ja ją odebrałam jako książkę o złu, jakie można wyrządzić dziecku i i destrukcyjnym wpływie tego na resztę życia oraz o trudnej historii Afroamerykanów i generalnie ludzi w Stanach z zakątków, gdzie diabeł mówi dobranoc, a za dolara można wszystko kupić. To tak wybitna powieść, że po jej przeczytaniu można długo nad nią rozmyślać. Muszę jeszcze poszperać o tym, jak Toni Morrison była odbierana przez swoje środowisko, bo raczej jest obrazoburcza, raczej strąca z pomników niż na nie wsadza.
Rzadko ostatnio sięgam po wybitne utwory, ale cieszę się, że jak już sięgam to po takie jak ta, skłaniające do refleksji. Dziękuję za prezent.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie od dziś wiadomo, że od przyjaźni aż po grób bardzo blisko do nienawiści do końca świata i o jeden dzień dłużej. Zwłaszcza jeśli między przyjaciółki wkroczy osobnik płci męskiej, i są one w wieku, w którym wszystkie emocje przeżywa się tak intensywnie, że intensywniej już się chyba nie da. Nic nie boli bardziej niż zdrada tej, którą uważało się za najbliższą osobę na świecie i taką zdradę najtrudniej wybaczyć (o ile to w ogóle możliwe). Heed i Christine miały po dwanaście lat i były najlepszymi przyjaciółkami. Dopóki dziadek tej drugiej nie postanowił poślubić tej pierwszej. Wtedy wszystko się zmieniło. "Miłość" nie jest lekturą lekką, łatwą i niewymagającą. Nie można jej przeczytać w ciągu jednego wieczoru. Niemniej, okaże się warta każdej chwili spędzonej z nią. Toni Morrison - laureatka literackiej Nagrody Nobla udowadnia, że otrzymała to prestiżowe wyróżnienie całkiem zasadnie. Muszę przyznać, że dotąd nie czytałam żadnej jej książki. "Miłość" była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Toni Morrison - na pewno jednak nie ostatnim.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)