Miasto i psy
Mario Vargas Llosa

#kadeci #brudny realizm #trudy życia #Ameryka Łacińska Narracja jest co najmniej dziwna, żeby nie powiedzieć trudna. Wśród kilku bohaterów - kadetów szkoły wojskowej - głos zabiera co raz inny z nich. Nie jest to jednak w żaden sposób zaznaczone i muszę przyznać, że przez pierwszą 1/3 książki byłam dosyć zagubiona. Kiedy już przyzwyczaiłam się do sposobu pisania mogłam skupić się na treści. I zdziwiłam się jak bardzo realia brutalnej szkoły wojskowej i ślepa dyscyplina i hierarchia dają się porównać do rzeczywistości studiowania w Polsce. Nie dosłownie oczywiście, u nas nikt po pysku nie dostanie... A jednak sposób traktowania przez "wyższych rangą" czy ignorancja jest dokładnie taka sama. Nie jest to utwór łatwy i przyjemny, w zasadzie trzeba się przez niego przedzierać wszystkimi siłami, ale na pewno wart jest tych wysiłków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Od pierwszych stron książki "Miasto i psy" wyraźnie daje się zauważyć, że nie będzie to łatwa lektura. Jednak lubię tego typu wyzwania. Narracja w książce prowadzona jest dwojako: częściowo przez narratora zewnętrznego, a częściowo przez któregoś z uczestników wydarzeń. Niemal każdy narrator relacjonuje wydarzenia w innym stylu. Często tylko po tym można domyśleć się, kto właśnie nam opowiada historię. Dlatego też trzeba być bardzo skupionym i czujnym, by zrozumieć tekst, ponieważ znaki interpunkcyjne oraz długość zdań powodują pewną destabilizację treści. W "Mieście i psach" Mario Vargas Llosa opisuje koszary i relacje kadetów - wpółtowarzyszy niedoli. Ci młodzi ludzie w wieku gimnazjalnym (!) potrafią kierować się tak płytkimi pobudkami, że ich zachowanie szokuje, wywołuje odrazę i obrzydzenie. Jednocześnie pragną ustabilizowanego życia rodzinnego. Ogólnie wojsko nie jest przedstawione w pozytywnym świetle. Pomimo tego, iż jest to literatura o mężczyznach, to z jej stron możemy dowiedzieć się również o sytuacji kobiet w Peru w latach sześćdziesiątych. "Miasto i psy" jest lekturą wytrawną. Przypomina smak wina, oliwek czy yerba mate. Skosztowane po raz pierwszy nie wywołują endorfin, a jednak coś do nich przyciąga, aby spróbować ponownie i kolejny raz ... aż człowiek zaczyna się delektować. Czyta się tę książkę powoli, delektując się właśnie. Pomimo tego, iż był to powieściowy debiut Llosy, z kart książki wyłania się nam pisarz doświadczony. Literackie i pokojowe nagrody Nobla często przyznawane są ze względu na politykę, jednak w tym przypadku mamy całokształt: człowieka, który zajmuje się polityką i jednocześnie wybitnie włada piórem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z najwspanialszych książek, które czytałam. Wstrząsająca. Mocna. Na długo pozostaje w pamięci. Na pewno jeszcze po nią sięgnę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

warte uwagi

(Kliknij aby rozwinąć opinię)