Kredziarz
C.J. Tudor

Z C. J. Tudor spotkałam się już przy okazji jej innej książki pt. „Śmierć Anne Thorne”. Choć nie była to pierwsza pozycja tej autorki wydana w Polsce, to było to moje pierwsze zetknięcie się z jej twórczością. Już wtedy wiedziałam, że z pewnością nie ostatnie.  Książka „Kredziarz” tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu.  Powieść zdobyła dwie ważne nagrody i stała się bestsellerem.

Autorka bardzo wcześnie zaczęła zarabiać na własne utrzymanie, a pisaniem książek zajmowała się od wczesnego dzieciństwa. Widać w jej pisaniu prawdziwą pasję.

Powieść  „Kredziarz” jest przez sporo osób porównywana do książki Stephena Kinga pt. „To”.

Zgadzam się z tym, że między tymi dwoma pozycjami są podobieństwa.  Między innymi to, że głównym bohaterem zbiorowym jest tutaj grupka dzieciaków, składająca się głównie z chłopców oraz jednej dziewczyny. Dzieciaki spędzają ze sobą mnóstwo wolnego czasu. Mieszkając w tak małym miasteczku jak ich – Anderbury – nie mają szans skorzystać z wielu interesujących rozrywek, ale nie mogą również narzekać, bo sami starają sobie coś zorganizować .  Jednym z ich ulubionych zajęć jest rysowanie rysunków kredą,  przy pomocy tajnego kodu. Każdy z nich ma swój kolor. Osoba, która wezwała ich tamtego dnia, by odkryli trupa, posługiwała się kolorem białym. Nie miał go nikt inny.

Żyjąc w tak małym miasteczku, jak to, trzeba stale mieć na uwadze, że jest się jak „na widelcu”.  Wszyscy znają wszystkich, więc  zachowanie tajemnicy jest trudne, jeśli nie niemożliwe.

Tak się wydaje, czytając kolejny blurb na tylnej okładce każdej tego typu książki. Bohaterowie tej konkretnej  historii – wszyscy razem i każdy z osobna – mają sporo do ukrycia i w dużej, jeśli nie przeważającej części, ukryć im się to jednak – o dziwo - udaje.

Tajemnice ma nauczyciel ze szkoły chłopców – Pan Halloran – chorujący na niezwykle rzadkie schorzenie, albinizm. Z tego powodu dzieciaki nazywają go Kredziarzem.

Fascynacja nastolatkami i rysowanie ich obrazów w samotności przerodziły się w romans z jedną z nich, a to z kolei  zaowocowało ciążą.

Tajemnicę ma wielebny Martin – założyciel , można by rzec, ruchu nienawiści.

Tajemnicę ma dziewczyna zwana Waltzerką, oraz jej koleżanka Elisa. Obie spotykają się z nieodpowiednimi mężczyznami.

Tajemnicę mają  rodzice jednego z chłopców, Eda Adamsa. Praca w klinice zajmującej się usuwaniem niechcianych, bądź nastoletnich ciąż przysparza im obojgu nie lada kłopotów.  

A  nawet on sam. Jego tajemnica jest ważną częścią fabuły, więc nie będę jej zdradzać. Trzeba przeczytać i przekonać się samemu.

Niektóre z tych tajemnic do końca historii częściowo pozostaną w ukryciu. Inne zostały odkryte przez niewiele osób, które nie mają ochoty podzielić się nimi z większym gronem. Pan Halloran odkrył, co jeden ze starszych chłopców zrobił Edowi na placu zabaw. Obaj milczeli do samego końca.

Ed odkrył, kto stoi za okaleczeniem oraz śmiercią dwojga z jego przyjaciół. Poznał powody ich postępowania, a nawet uznał, że nie znał ich tak dobrze, jak mu się wydawało.

Odkrył również sekret swojej mamy, z powodu którego jego rodzice często się kłócili.

Poznał sekret  swojej najbliższej przyjaciółki i choć nic nie było w stanie trwale ocieplić ich relacji, trochę się do siebie z tego powodu zbliżyli.

Autor odkrył również w jaki sposób zdechł pies jednego z chłopców.  To zdarzenie okazało się być nieszczęśliwym wypadkiem.

Nie doszło by do tego wszystkiego, gdyby w mieście nie pojawił się trup. Odkrycie go wiąże się z odkryciem nie jednej tajemnicy, więc nic więcej nie będę zdradzać. Trup był rozczłonkowany; znaleziono jego ręce, nogi i tułów, lecz dopiero pod koniec historii dowiadujemy się, co się tak naprawdę stało z jego głową oraz kto go znalazł.

Trup , rysunki  wykonane kredą w różnych kolorach oraz liczne sekrety są motorem napędowym tej historii, choć trzeba przyznać, że styl autora jest tak dobry, że nie potrzebuje żadnego, nawet najmniejszego ciągnika, a czytelnik wprost nie może oderwać się od lektury, tylko prze i prze do przodu, jednocześnie chcąc i nie chcąc skończyć czytać. Tak się dzieje w przypadku naprawdę dobrych książek.

Jego bohaterowie są  niesamowicie wielowymiarowi; żaden nie wydał mi się sztuczny, każdy ma ludzkie cechy, drobne ułomności, ulega wypadkom, jest świadkiem śmierci, czy ciężkiej choroby, lub przypadłości w swojej rodzinie.  Każdy z nich jest naprawdę świetnie skonstruowany i wyjątkowy.

Ciężko się pisze recenzje książek, do których nie ma się do czego przyczepić. Rozczarowało mnie chyba tylko jedno. Ciut słabsza końcówka i niektóre rozwiązania fabularne. No ale u mnie często jest tak, że czytając książkę chętnie bym ją napisała od nowa, ratując świat, wszystkich ulubionych bohaterów i tworząc może nie szczęśliwe, ale otwarte zakończenie, dające nadzieję, na życie, a nie na rychłą śmierć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Każdy z nas ma swoją cenę. [...] Zasady nie opłacą raty kredytu hipotecznego, nie umorzą długu. W codziennym życiu są zupełnie bezużyteczną walutą. Człowiek z zasadami to ktoś, kto ma wszystko, albo taki, który nie ma absolutnie nic...do stracenia" To jest/był (rok 2018) naprawdę ciekawy i interesujący debiut. Ta opowieść przypomniała mi trochę "Rzekę tajemnic" Dennisa Lehane'a. Grupa dzieciaków, senne niewielkie miasteczko i tajemnica, która zmieni ich całe życie. Wszystkich razem i każdego z osobna. Dwutorowa akcja, chłopcy w wieku lat dwunastu, na przemian z akcją dziejącą się po latach trzydziestu od brzemiennego w skutkach wydarzenia. Chociaż w zasadzie po zastanowieniu stwierdzić muszę, że tych wydarzeń brzemiennych w skutkach, było więcej. Można by rzec, że jedno wspólne, a reszta rozdzielona na poszczególne osoby z paczki. Na przykład na Eddiego na pewno wielki wpływ miała choroba ojca i profesja matki. Świetnie prowadzone dialogi, bez zadęcia i nieprawdopodobnych wymyśleń. Dwunastolatkowie rozmawiają jak dwunastolatkowie, a dorośli faceci jak dorośli. Dobrze nakreślone postacie, w moim odczuciu bardzo prawdziwe. A zakończenie, zupełnie mnie usatysfakcjonowało. Kiedy się dowiedziałam, kim był "ogrodnik" czyli główny czarny charakter, to niemal klasnęłam w ręce. Ponieważ po tej akurat osobie się nie spodziewałam...typowałam tylu innych "ogrodników"... Może nie jest to wielkie arcydzieło i na kolana nie rzuca, ale książka dała mi fajnie spędzony czas, ciekawą zagadkę i sporą dawkę "psychologii", czego można więcej wymagać od debiutu? P.S Bardzo spodobał mi się też taki cytat: "Nikt nigdy nie znalazł odpowiedzi na dnie butelki. Ale przecież nie o to chodzi. Do dna butelki dociera się po to, żeby zapomnieć, jakie było pytanie." W ten sposób o nadmiernym piciu jeszcze nie myślałam ?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)