Jedwabnik
J.K. Rowling (Robert Galbraith)

,,Jedwabnik" to drugi tom przygód Cormorana Strike'a, tworzony przez J.K. Rowling pod pseudonimem. Do tej pory nie wiem, czy powinnam się wstydzić tego, że to od tej historii rozpoczęłam swoją przygodę z twórczością tej autorki, a nie od HP, ale właściwie... nie mam czego żałować. Seria o Strike'u jest naprawdę doskonała i ciężko oderwać się od lektury! Pisarz Owen Quine miał w zwyczaju znikać na kilka dni. Odcinać się od świata, jak to pisarz, i nie dawać znaku życia. Jednak kiedy jego zniknięcie trwa dłużej niż zwykle, żona Owena wynajmuje detektywa, aby go odnalazł. Okazuje się jednak, że pisarz miał powód, aby zniknąć. Właśnie ukończył kolejny rękopis, w którym wybitnie można znaleźć odniesienia do jego znajomych. Oczywiście nie są to odniesienia miłe, a uwidaczniające każdą wadę danej osoby. Gdy rękopis trafia po kolei do każdego zainteresowanego, sprawa przyjmuje zupełnie inny obrót. Każdy ma za złe Quine'owi za to, co napisał i jak oczernił wszystkich w oczach czytelników. Wkrótce zostają znalezione jego zwłoki, a Strike będzie musiał znaleźć mordercę... mimo że każdy wydaje się być podejrzany. Z pewnością nie jest to książka, która zapewni Wam rozrywkę jedynie na kilka godzin. Historia Cormorana jest obszerna, napisana pięknym i dojrzałym językiem (czemu nie można się dziwić biorąc pod uwagę dorobek Rowling) i niezwykle wciągająca! Jest to opowieść wielowątkowa, gdzie śledztwo oczywiście wychodzi na pierwszy plan, ale autorka nie zapomniała o wielu innych elementach, które urozmaicają wątek główny. Coraz lepiej poznajemy życie osobiste Strike'a, jego samego, a i również powiązania rodzinne. Wydaje mi się, że w ,,Jedwabniku" Strike stał się bardziej otwarty na świat i ludzi, co na pewno nie było takie łatwe, biorąc pod uwagę jego przeszłość. Kreacja bohaterów jest doskonała! I nie chodzi tutaj tylko o Cormorana Strike czy jego asystentkę Robin, ale o każdą, dosłownie każdą postać, która się tutaj pojawia. Każdy spełnia swoją rolę w tej powieści, każdy jest tak wyraźny, żywy i charakterystyczny, że nie ma możliwości, aby pogubić się w ogromie informacji, jaki otrzymujemy. Asystentka Strike'a jest osobą niezwykle oddaną i rzetelną, ryzykuje nawet własny związek, aby pomóc swojemu szefowi. Ciekawą postacią okazuje się być córka zamordowanego pisarza, 24-letnia upośledzona Orlando. Wykreowanie takiej postaci nie jest niczym łatwym, ale autorce udało się to znakomicie! Jej gesty, mowa i zachowanie są naprawdę doskonale dopasowane do jej stanu zdrowia. Akcja powieści jest rozbudowana, napięcie wzrasta w odpowiednich momentach i zdecydowanie jest to doskonale skonstruowana powieść detektywistyczna. Wciągająca fabuła też ma w tym swój udział i cieszę się, że pojawia się kilka wątków pobocznych, które dopełniają całość. Strony przerzuca się bardzo szybko i nie patrzy się na upływ czasu. Przy tej książce naprawdę można odlecieć. Zdecydowanie największą jej zaletą jest to, że do samego końca nie jest wiadomo, kto zabił Quine'a. Czy pojawiają się wskazówki? Tak, oczywiście, że się pojawiają, ale Rowling tak umiejętnie potrafi czytelnikowi zamieszać w głowie, tak doskonale wprowadzić nutkę niepewności, tak pozmieniać bieg wydarzeń i wprowadzić zaskakujące zwroty akcji, że naprawdę ciężko odkryć sprawcę. I dzięki temu radość z czytania i prowadzenia śledztwa towarzyszy nam aż do ostatniej strony! ,,Jedwabnik" to świetna powieść, w której dzieje się równie dużo, co w ,,Wołaniu Kukułki". Czyta się tak samo doskonale i obie części są utrzymane na tym samym poziomie. Postać Cormorana wciąż fascynuje i wciąż ma w sobie iskrę. Styl autorki charakteryzuje się niezwykłą dbałością o najmniejszy nawet szczegół, a do tego język jest niebanalny i dojrzały. Doskonale utkana intryga i niezwykle umiejętnie wykreowani bohaterowie idealnie współgrają z wciągającą, a wręcz porywającą fabułą. Cormoran Strike chyba trafi do grona moich ulubionych detektywów, a i nie będzie przesadą, jak napiszę, że powieści z jego udziałem (mimo że pojawiły się w naszym kraju dopiero dwie) należą do najlepszych powieści detektywistycznych, jakie miałam okazję czytać. www.bookeaterreality.blogspot.com

"Jeśli chcesz przyjaźni na całe życie i bezinteresownego koleżeństwa, zaciągnij się do wojska i naucz zabijać. Jeśli chcesz życia wypełnionego chwilowymi sojuszami z kolegami po fachu, którzy będą się upajali każdą twoją porażką, pisz powieści". "Wołanie kukułki", czyli pierwsza część cyklu o detektywie Cormoranie, rozbudziła u mnie większy apetyt na prozę J. K. Rowling w zupełnie innym wydaniu, niż ta ukazana w sadze o czarodzieju z Hogwartu. I w zasadzie autorka nie zaskoczyła mnie niczym nowym, bowiem znowu udowodniła, że potrafi dogłębnie przeanalizować konkretne środowisko, wydobywając na wierzch wszelkie jego przywary, a także umie zwyczajnie stworzyć ciekawą zagadkę kryminalną. Joanne Murray, czyli J. K. Rowling to angielska pisarka, znana na całym świecie jako autorka bestsellerowego cyklu o Harrym Potterze, który przyniósł jej wielką popularność i niemałe profity finansowe. Autorka jest z wykształcenia filologiem klasycznym, wychowuje dwie córki i syna. Użycie pseudonimu literackiego w postaci Roberta Galbraitha miało na celu sprawdzenie reakcji czytelników, jednak sekret został według autorki zbyt szybko wyjawiony. "Jedwabnik" to druga część cyklu o detektywie Cormoranie. Rozwiązanie sprawy śmierci popularnej modelki Luli Landry, przyniosło Cormoranowi sporą popularność, dzięki czemu detektyw nie narzeka na ilość zleceń oraz na niedobór środków finansowych. Pewnego dnia w jego biurze zjawia się żona mało znanego pisarza, która prosi o odnalezienie męża, znajdującego się według niej w "kryjówce pisarzy". Śledztwo Cormorana przynosi jednak nieoczekiwane rezultaty, w którym nadrzędną rolę gra świeżo ukończony rękopis literata, w jakim autor ośmieszył i obnażył prawdę o ludziach ze swojego otoczenia, w tym również londyńską elitę wydawniczą. Perwersyjna treść książki niesie ze sobą nietuzinkowe śledztwo. "Jedwabnik" to druga część cyklu Galbraitha, mocno osadzona we współczesnym Londynie, w którym autorka tym razem bierze na świecznik światek pisarzy i światek wydawców. I o ile w pierwszej części świat celebrytów był interesującym motywem, o tyle tutaj, sportretowanie środowiska autorów i wydawców okazało się dla mnie wątkiem niezwykle fascynującym. J. K. Rowling bowiem odsłania obłudę, zakłamanie i nieczyste zagrania osób z tego kręgu, i nie boi się pokazać, że literaci to ludzie z krwi i kości, którzy nienawidzą, kochają a do tego posiadają swoje głęboko ukrywane przed innymi sekrety. I muszę przyznać, że śledztwo Cormorana w powiązaniu z obrzydliwym rękopisem zamordowanego pisarza, odsłania kurtynę, za którym środowisko to - tak jak każde inne - pełne jest wszelkich patologii. Ta płaszczyzna przesądza o moim tak pozytywnym odbiorze tej powieści. Cała książka to prawie pięćset stron kryminału, z których co najmniej jedną piątą można by spokojnie wyciąć bez uszczerbku dla całego dzieła. Otóż wydaje mi się, że autorka zupełnie niepotrzebnie zawarła w "Jedwabniku" sporą ilość wątków pobocznych, które niestety rozciągają cały kryminał. Gdyby ograniczyć zbyt dużą ilość niczego nie wnoszących dialogów oraz niektórych opisów problemów Cormorana z protezą, z pewnością kryminał ten nabrałby większej sprężystości. Nie twierdzę oczywiście, że przez tę nadmierną obszerność, kryminał staje się nudny - po prostu książka jest nieco przegadana. Poszukiwanie osoby odpowiedzialnej za makabryczne morderstwo na pisarzu, który zalazł za skórę wszystkim ze swojego otoczenia to dość spore wyzwanie. Jednak J. K. Rowling w precyzyjny sposób, poprzez osobę nietuzinkowego detektywa, zaprasza czytelnika do tej kryminalnej gry. Pojawia się kilka zwrotów akcji, fabuła gdyby wyciąć niepotrzebne fragmenty jest dość dynamiczna, a samo śledztwo i jego wynik zaskakują oryginalnym pomysłem. Muszę przyznać, że spośród tylu podejrzanych osób nie wytypowałam właściwego mordercy, dlatego też, książka zaskoczyła mnie rozwiązaniem zagadki. Po przeczytaniu drugiej części cyklu o Coromoranie, zastanawiam się w jakim kierunku J. K. Rowling pokieruje relacje detektywa ze swoją pracownicą Robin. Perypetie, jakich byliśmy świadkami w tym tomie, a także spięcia, jakie pojawiły się pomiędzy Robin a jej narzeczonym Matthew (którego nawiasem mówiąc nie polubiłam ani trochę), każą mi bowiem głęboko zastanowić się nad przyszłością tego duetu. Czy Cormoran Srike i Robin mogą zostać w przyszłością parą nie tylko w pracy? Jestem tego bardzo ciekawa. Każdy rozdział "Jedwabnika" rozpoczyna się cytatem z różnych dzieł literackich. Cytatem, który niejako zapowiada treść rozdziału. Jeśli chcecie wiedzieć, dlaczego jedwabnik może być metaforą pisarza, musicie koniecznie przeczytać drugi tom cyklu o Cormoranie. Ja już to wiem.

Kryminalne wcielenie znanej pisarki J. K. Rowling przedstawia nam nie czarodzieja tym razem, lecz detektywa: weterana wojennego bez jednej nogi, Cormorana Strike'a, dużego ,,owocu" w bok celebryty. Dowiedziałam się, że po rozwiązaniu sprawy z ,,Wołania Kukułki" (której niestety jeszcze nie czytałam) jest sławny i rozpoznawalny. ,,Rob to, co do ciebie należy i rób to dobrze." Najpierw wydawało by się, że przed detektywem stoi sprawa zaginięcia pisarza, który ma zamiar opublikować książkę mało pochlebnie opisującą jego znajomych. Zmartwiona żona Quinna, Leonora zwraca się w tej sprawie do Strike'a, który z ciekawości przyjmuje tę sprawę oraz drobiazgowo, bo to część jego prywatnego kodeksu, prowadzi śledztwo. Jednak odkrycie zwłok i potworność tego, co zaszło na miejscu zbrodni, nadaje tej sprawie inny wydźwięk: sadyzmu i groteski... Porządne, rzetelne morderstwo, duet Strike i Robin, przesłuchania detektywa (bo brak podejrzanego albo inaczej podejrzani są wszyscy, którzy czytali dzieło zmarłego, a teraz ochoczo spotykają się z Cormoranem), obraz pracy detektywa, od której niewątpliwie ciężko wziąć wolne- to mocne atuty tego kryminału. Co natomiast było dla mnie nudne? Rozpamiętywanie o byłej dziewczynie i rozpadzie związku Cormorana, także sama akcja budzi zastrzeżenia: mało dynamiczna, potrafi się wlec. Mimo wyżej wymienionych zarzutów lekturę uznaję za udaną- wady aż tak nie rażą, jedynie czasami irytują. Niezmiernie byłam ciekawa rozwiązania tej sprawy i tutaj się nie zawiodłam, a podglądanie pracy niesztampowego Strike'a przyniosło godziwą rozrywkę. ,,Ten morderca był rzadziej spotykaną, dziwniejszą bestią, taką, która skrywa prawdziwą naturę, dopóki ktoś nie zakłóci jej spokoju."

Ta książka (potencjalnie) ma wszystko, co dobra powieść mieć powinna. Ma niebanalną zagadkę, w miarę (choć bez przesady) wartką akcję, ma bohaterów - takich których czytelnik polubi i takich, których raczej nie obdarzy sympatią, ma dobry język, niezłe dialogi. Zda się ideał. Niby tak, ale... Zajmijmy się owym "ale".Skąd się wzięło. Rzecz w tym, że choć książkę czytałam bez przykrości, a nawet momentami z niejaką przyjemnością, to jednak bez żadnym oporów przerywałam lekturę, gdy trzeba było zrobić coś innego albo zwyczajnie iść spać. Żaden wewnętrzny głos nie szeptał mi, żeby przeczytać jeszcze chociaż stroniczkę. Gdy trzeba było przerwać w pół zdania i odłożyć książkę bez oporu (nawet tego wewnętrznego) to robiłam. Ba! Myślę, że gdyby ktoś mi odebrał "Jedwabnika" nim dotarłam do końca, też bym z rozpaczy szat nie rwała. Przyznam się nawet po cichu, że chwilami nerwowo sprawdzałam, czy jeszcze daleko do końca, bo stosik czekających na przeczytanie książek wydawał się znacznie bardziej kuszący. Podsumowując: "Jedwabnik" nie obraził może mojej inteligencji, ale i nie wciągnął. Długo myślałam dlaczego. I chyba już wiem. Po pierwsze, podejrzewam, że gdyby autorka (bądźmy poważni i nie udawajmy, że sięgnęłabym po tę pozycję, gdyby autorem rzeczywiście był nieznany nikomu Robert Galbraith) najwyraźniej postanowiła napisać dzieło poważne, wielowątkowe. Prosty kryminał z jakiś powodów (ambicja? poszukiwania twórcze?) jej nie zadowalał. W efekcie powieść składa się z trzech, mniej więcej równoważnych wątków. I tak mamy: zagadkę kryminalną, wątek romansowy (Robin) i wątek psychologiczny (relacje Cormorana i jego byłej). Pech chciał, że dwa z trzech wątków były mi obojętne w sposób absolutnie doskonały. Tym samym dwie trzecie książki było dla mnie zwyczajnie nudne. Wystąpiło tu to samo zjawisko co onegdaj w Harrym Potterze - czytelnicy chcieli magicznych przygód, a autorka serwowała im opowieść o miłosnych rozterkach nastolatków i dylematy kto się z kim całował. Teoretycznie przyznaję rację argumentom pisarki, że w pewnym wieku problemy męsko-damskie za sprawą szalejących hormonów dominują życie człowieka. Teoretycznie rozumiem i popieram. Za to w praktyce tego typu wstawki mnie nudzą. Podobnie rzecz ma się w przypadku "Jedwabnika". Teoretycznie wiem, że bohaterowie nie żyją w próżni, że mają życie osobiste, i tak dalej, i tak dalej... Tym niemniej proszę albo pokazać mi to w sposób interesujący, albo pominąć. Wątki miłosne (co zostało już udowodnione na przykładzie Harrego P.) autorce nie wychodzą. Są schematyczne, płytkie i okraszone tanim dydaktyzmem. W tym momencie doszliśmy do drugiej wady książki. Tak więc, po drugie. "Jedwabnik" pełen jest dydaktyzmu niczym dziewiętnastowieczna, umoralniająca powiastka dla dzieci. Bardzo cenię sobie twórczość zaangażowaną, mam wielkie uznanie dla pisarzy, którzy nie ograniczają się do fabuły lecz starają się także przekazać pewne idee czy poglądy. Wszystko to jak najbardziej, pod warunkiem, że jest podane subtelnie. W przypadku Roberta Galbritha (a co mi tam, niech będzie Robert!) warstwa ideologiczna subtelna jest niczym siekiera w rękach pijanego drwala. Otóż czytelnik dowiaduje się, że pieniądze szczęścia nie dają (co za odkrycie!), że lepiej jest mieć pracę ciekawą niż nudną (no kto by pomyślał?!), a zdrada i kłamstwo nie są najlepszą podstawą do budowania dobrych związków (No, no, doprawdy?). Do tego cały czas dowiadujemy się, że ludzie dzielą się na dobrych (czytaj biednych) i złych (czytaj bogatych). Trąci to mocno hipokryzją, szczególnie gdy weźmie się pod uwagę fakt, że pani Rowling jest właścicielką dziewiętnastowiecznej posiadłości Killechassie House i wartego ponad 4,5 miliona funtów (nawet wolę nie myśleć ile to będzie po przeliczeniu na złotówki) domu w prestiżowej Londyńskiej dzielnicy Kensington. Kupiła, nie ukradła - więc ma do nich pełne prawo, ale jeśli bogactwo to takie zło, to czemuż nabywa horrendalnie drogie nieruchomości zamiast kupić sobie kawalerkę na przedmieściach a resztę oddać biedny? Nienawidzę hipokryzji. Grrrr... Biało-czarny jest nie tylko świat "Jedwabnika", ale i zapełniający go ludzie - bohaterowie powieści. Postaci są do bólu jednoznaczne. Albo dobre (Cormoran, Robin), albo złe ("była" Cormorana - Charlotte, czy narzeczony Robin). I tak oto doszliśmy do "po trzecie". Po trzecie, jednoznaczne postaci są mało wiarygodne. A może to ja jestem za stara na takich bohaterów? Prawdą jest, że w młodości widzimy wszystko wyraźniej, ostrzej. Białe jest białe, czarne jest czarne. Jednak im więcej lat, tym więcej odcieni szarości dostrzegamy. Z czasem, gdy do czytania trzeba już wkładać okulary, a pogoń za autobusem niezawodnie kończy się zadyszką, dochodzimy do wniosku, że nic nie jest ani białe, ani czarne. Wszystko jest szare, co najwyżej trochę jaśniejsze lub trochę ciemniejsze - trochę mniej, albo trochę bardziej ubrudzone. Tak samo jest z ludźmi. Nie ma ani osób stuprocentowo dobrych, ani kompletnie złych. Jest tylko kwestia proporcji. Utalentowany pisarz potrafi takie subtelne odcienie pokazać. W "Jedwabniku" takich niuansów nie ma. A jeśli już o postaciach mowach, to dochodzimy do "po czwarte". Po czwarte, aż boli niewykorzystany potencjał głównego bohatera. Były żołnierz, inwalida wojenny borykający się z trudnościami powrotu do codziennego życia. Toż to materiał na kilka powieści o traumatyzacji umysłów młodych ludzi, którym dane było uczestniczyć w wojnie. Tymczasem dowiadujemy się, że nasz bohater boi się szybkiej jazdy samochodem, a życie z protezą zamiast nogi jest uciążliwe. Sorry, ale to samo mogłoby byś udziałem uczestnika wypadku samochodowego. Znowu analiza psychologiczna płytka niczym kałuża w upalny dzień. I na koniec, po piąte. Wątek kryminalny. Udziwniony do granic możliwości. O ile wymyślna zbrodnia jest w kryminale jak najbardziej ok, o tyle rozwiązanie powinno być wiarygodne. Zaskakujące, ale wiarygodne. Rozwiązanie zaproponowane w "Jedwabniku" wiarygodne nie jest. Literatura dostarcza mnóstwa przykładów, że takie połączenie jest nie tylko możliwe, lecz bywa wręcz niezwykle smakowite. Nie trzeba przy tym szukać daleko. Ot, chociażby nasz, polski Miłoszewski. W jego książkach morderstwa są wręcz absurdalnie dziwnie, jednak zakończenie zawsze jest wiarygodne. Czasem autor zbliża się niebezpiecznie do granicy przekombinowania, ale nigdy jej nie przekracza. Niestety, w "Jedwabniku" granicę tę przekroczono i to bardzo znacznie. Szczegółów, oczywiście, nie zdradzę, wystarczy jednak jeśli powiem, że zimnokrwisty, wyrachowany morderca nie niszczy głównego dowodu zbrodni, bo mu sumienie nie pozwala... Aż się nie chce komentować - ręce opadają. A jednak "Jedwabnik" zbiera w sieci bardzo pochlebne recenzje - zarówno w Polsce jak i za granicą. Może więc to ja nie zrozumiałam, albo nie doceniałam tej książki? A może mentalnie (przynajmniej jako czytelnik) utknęłam w ubiegłym wieku i nie chcę przyjąć do wiadomości, że tak jak lubię już nikt nie pisze? Może pora umierać? PS: Odpierając zawczasu zarzuty. Tak, wiem że "Jedwabnik' to druga część cyklu o Cormoranie. Tak, czytałam "Wołanie kukułki". Nie rzuciło na kolana, ale dało radę przeczytać. Po "Jedwabnika" sięgnęłam w nadziei, że autor(ka) się rozkręci i będzie lepiej. Niestety, jest gorzej. I to dużo gorzej. Opinia pochodzi z bloga: http://polekturze.blogspot.com/

Robert Galbraith to pseudonim J.K. Rowling znanej głównie z serii o Harrym Potterze. Jako mężczyzna zadebiutowała książką Wołanie kukułki. Druga część przygód Cormorana Strike'a została wydana w 2014 roku przez Grupę Wydawniczą Publicat. Do Cormorana zgłasza się żona pisarza Owena Quine'a. Twierdzi, że mąż zaszył się w kryjówce pisarzy. Nie ma go od kilku dni, ale sprawa nie została zgłoszona na policję - Leonora jest przekonana o tym, gdzie można znaleźć jej męża, a Owen zdenerwowałby się, gdyby zgłosiła jego zaginięcie. Strike wierzy kobiecie i postanawia zająć się jej sprawą. Umawia się z agentką Quine'a, która twierdzi, że nie wie, gdzie może być pisarz. Dzięki niej Strike dowiaduje się, że w kryjówce pisarzy na pewno nie ma autora. Cormoran ma jednak inny ślad - w nowej książce Quine obraził wiele znanych osób - pisarzy i wydawców - z którymi miał do czynienia. Ukrył ich pod pseudonimami, ale dla wnikliwego czytelnika aluzje są jasne. Wśród obleśnych erotycznych scen Quine rozprawia się z dawnymi przyjaciółmi. Strike zastanawia się, czemu pisarz nie wrócił jeszcze do domu - czy zaszył się gdzieś z kochanką? A może to chwyt marketingowy, który ma zwrócić uwagę na jego nową książkę? Oprócz tej sprawy Cormoran musi dokończyć też inne zlecenia, które potrzebne są mu ze względów finansowych. Mało snu, wiele pracy i boląca noga nie są jednak wystarczającymi powodami do tego, by prosić o pomoc sekretarkę - Robin. Trzecioosobowa narracja głównie śledzi Strike'a nie tylko podczas rozwiązywania sprawy Quine'a, ale też podczas innych spraw, randek i prywatnych uroczystości. Język jest bardzo plastyczny, tekst pozwala zapoznać się z przeszłością głównego bohatera. Gdzieś w cieniu jest także Robin, która również dostaje swoje fragmenty w narracji. Główny bohater - Strike - został pokrótce przypomniany w tej części. Czytelnik dostaje też informacje, które w pierwszej książce zostały tylko napomknięte. Jest pewny siebie i nie chce pomocy, jednak powoli musi się pozbyć tej samowystarczalności - od poprzedniej sprawy stał się popularny, a klienci walą drzwiami i oknami. Poza śledztwem Strike ma też inne problemy - jego była narzeczona wychodzi za mąż, o czym mężczyzna dowiaduje się przez przypadek. Także jego sekretarka, Robin, będzie niedługo mężatką. Strike traktuje ją jak podwładną, ale zaczyna zauważać, że dziewczyna jest piękna i ambitna, pomocna i bardzo zaangażowana w swoją pracę. W kryminale postawiono znowu na świat znanych i docenianych - w pierwszej części przedstawiono świat celebrytów, w tej - literatów i wydawców. Zaskakująco mało pojawia się jednak zwrotów i słów specjalistycznych. Postacie odmalowane są dość dobrze, ich charaktery, wyglądy i zachowania nie przytłaczają podczas czytania. Momentami jednak czułam, że jest ich zbyt dużo - gubiłam się w nazwiskach i pozycjach danych osób. Akcja rozwija się dość wolno. Śledzimy wraz ze Strikem rozwój wypadków. Rozmowy z podejrzanymi są jednak inne niż w poprzedniej części - nie ma zbyt wielu powtórzeń, raczej podejmuje się przerwane poprzednio wątki. Dzięki temu nie jesteśmy przytłoczeni tymi samymi informacjami otrzymanymi przez kolejne osoby. Ogólnie książka bardzo mi się podobała. Redakcja zadbała o to, by tytuły książek napisane były kursywą, co jest wielkim plusem. Także treści SMS, wywiadów, fragmentów bloga były wyróżnione w tekście, co ułatwiało czytanie. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to brak różnorodnych stylów mówienia, ale może to być spowodowane tym, że Cormoran obracał się w takich a nie innych kręgach - ludzi wykształconych i oczytanych. Jeśli chodzi o treść to wypadała bardzo dobrze - do końca nie wiedziałam, kto jest zbrodniarzem, ufałam jednak instynktowi detektywa. Całość została dobrze przemyślana i skomponowana. Polecam tym, którzy szukają ciekawego kryminału. Ja nie mogłam się od niego oderwać - wydaje mi się, że jest lepszy niż pierwsza część. Intryga, zagadka i wielu podejrzanych gwarantują ciekawą lekturę. Do tego dodajmy jeszcze prywatne życie Strike'a i Robin i całość wypadnie naprawdę dobrze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)