Crown
Sylwia Zandler

? Ogromnie się ucieszyłam, że miałam drugą część w domu.

W tym tomie również nie brakuje emocji. Książę naprawdę się stara, jednak po chwili wychodzą stare przyzwyczajenia. Momentami naprawdę byłam nim zauroczona. Naszą bohaterką również, jak próbowała przekazać swoje wartości Luckowi. Ten upór, siła. 

Oczywiście mamy tu też parę niedopowiedzeń. On myśli, że czyni dobrze, ona musi się domyślać, przez co wychodzą dziwne sytuacje. 

Jednak nadal mi się podobała. Nie sposób ich nie lubić.

Zabieram się za trzeci tom. 

Muszę znać zakończenie ! ?

Mam wrażenie, że autorka podmieniła bohaterów. Zepsuli się. Oboje mają rozdwojenie jaźni. 

Bal urodzinowy na kilkaset osób i bójka Vivian z chłopakiem, który w 1 części dosypał jej prochów do drinka jest naciągana i niewyobrażalna, niemożliwa. Nagle znaleźli się w centrum uwagi po jednym krzyku - setki osób przestało się bawić i zwróciło na nich uwagę, przestała grać muzyka.

Tak jak wykupienie przez Margot płatnego, właśnie, kogo? Bo zabójcą nie był, miał tylko nastraszyć jej najstarszego syna. Komiczne. 

Skąd w ogóle zdziwienie Vivian, że Lucas jako przyszły król musi urodziny spędzać wśród ważnych osobistości zamiast udać się tam gdzie chce. Naiwna dziewczyna. Mam wrażenie że z Vivian zrobiły się ciepłe kluchy. Ciągle się mazgai, boi, jest lękliwa. Gdzie jej rzekoma pewność siebie i przebojowość? 

"Kąciki ust drgają ku górze" - ile razy można przywoływać ciągle to samo sformułowanie. 

Druga część zdecydowanie słabsza od pierwszej, bardziej dziecinna. Mało tego, z romansu przeszliśmy do melodramatu połączonego z kryminałem. Lucas, który na kilka miesięcy odcina się od rzekomej ukochanej bo dostaje groźby, które defakto jej dotyczą. Potem cudowne pogodzenie dwójki bohaterów. Piękna okładka ale środek rozczarowuje. 

Gdzie reszta bohaterów? No tak, Laura, super odpowiedzialna, mądra kobieta, wyidealizowana w pierwszej części, nagle zmienia się w płaczkę, która nie potrafi udźwignąć życia. Pierwsze spotkanie z mężczyzną i cyk - ciąża - co swoją drogą nie wyglądałoby tak jak tutaj. Dziewczyna nie zostaje wydana za mąż, pozwalają jej spotykać się z ojcem dziecka choć ten nie ma wyższego statusu. Co się dziwić skoro Lucas na swoją królową wybiera Vivian. Z całym szacunkiem, rozumiem przekaz autorki odnośnie tego, że mimo wszystko ludzie są równi ale z tego romansu bardziej wypływa fikcja - zważając też na to, że w drugiej części mieliśmy raptem jedno zbliżenie pomiędzy Lukiem i Vivian. Reszta to jakieś przepychanki. A gdzie tutaj przyjaciółka dziewczyny? Na palcach jednej ręki możemy zliczyć ile razy została przywołana. 

Nie zwróciłam chyba za bardzo uwagi w pierwszej części na to ale tutaj strasznie dużo opowiadania, bezsensownego, Vivian. Tak, książka jest z jej perspektywy, ona jest narratorem ale nie współgra to tutaj ze sobą. Dialogów, które coś wnoszą jak na lekarstwo a te, które są - sztuczne, sięgające dosłownie kilku zdań, takie nijakie. Nie kupuję tego.