Cichy płacz
Lisa Regan ;

To już moje szóste spotkanie z Josie Quinn i kolejne, które spełniło moje oczekiwania. Mam też nadzieję, że to jeszcze nie koniec kryminalnych zagadek do rozwiązania. Czytałam, że kolejny tom jest w przygotowaniu, zatem z niecierpliwością na niego czekam. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony. Zawsze tak jest gdy intryga dotyczy dzieci w tej powieści nie jedno dziecko zostało skrzywdzone ale kilka. I nie ważny jest powód czy też intencje krzywdziciela. Nie ma dla tego żadnego usprawiedliwienia. Chociaż częściowo rozumiem motywy porywacza. Niestety po raz kolejny okazuje się, że skrywane przez lata tajemnice znajdują swoje ujście i rujnują życie ich uczestnikom i ich rodzinom. Myślę, że niektóre sekrety powinny być ukryte na zawsze. Akcja rozkręca się ze strony na stronę a mroczny klimat nie wypuszcza ze swoich objęć i wywołuje cały wachlarz emocji. Chciałoby się tam być i uwolnić, pomóc małym bohaterom tej powieści. Oprócz strony kryminalnej książka zawiera dużą dozę elementów obyczajowych i świetnie je razem scala. Autorka pisze stylem, który pozwala czytać jej powieści szybko, lekko i przyjemnie, mimo że tematyka wcale taka nie jest. Bardzo dobra książka. Polecam zarówno czytelnikom lubiącym kryminały jak i powieści obyczajowe.

#cichyplacz to 6 tom serii spod pióra Lisy Regan.

Tym razem na placu zabaw dochodzi do zaginięcia dziewczynki. Co się za tym kryje? Gdzie tym razem pójdzie Josie w swoim śledztwie?

Czy może być lepsza zachęta do lektury niż informacja, że mam za sobą 6 książek i wciąż mi mało?

Pamiętam jak po lekturze pierwszej części przeraziła mnie ilość tomów. A dziś? @wydawnictwo_dolnoslaskie ja się pytam kiedy kolejny i dlaczego dopiero w tym terminie???

Jeśli mam wybrać jedną bohaterkę to będzie to Josie. Jeśli któraś seria ma się nie kończyć to ta z Josie. Jestem fanką, uwielbiam i czytam z ogromną przyjemnością.

Ta bohaterka łączy w sobie tyle świetnych cech, do tego daje nam wejść w swoją głowę, razem z nią prowadzimy śledztwo, ale i towarzyszymy jej w codzienności.

Napisałam już o tej serii chyba wszystkie możliwe słowa, mam wrażenie, że mogę się tylko powtarzać. Jednak podrzucę kilka na zachętę: genialna, fenomenalna, zaskakująca, wbijająca w fotel, no po prostu z@jebista!!!

Czytać Ludziska, czytać!

Średnia ocen książek Autorki to na LC 7,6!!! To chyba dowód, że nie tylko ja przepadłam w tych historiach.

Kto czytał niech dołącza do teamu, a kto nie czytał... niech się poprawi bo #wartojakpieron

Jaki jest największy koszmar rodziców? Moim zdaniem to utrata dziecka, jego porwanie, brak wiedzy czy żyje, gdzie jest, czy jest całe. 

Kiedy Josi Quinn pilnuje w parku małego Harrisa, dosłownie kilka metrów od niej, znika z oczy rodziców siedmioletnia Lucy. Była z mamą na karuzeli i nagle zniknęła. 

Josie mocno angażuje się w poszukiwania. Na pomoc wzywa również swój zespół i FBI. Rodzice Lucy dostają telefon z numeru opiekunki. Męski głos pastwi się nad Amy Ross, matką Lucy. Opiekunka zaś zostaje znaleziona martwa. 

Rozpoczyna się wyścig z czasem. Każdy telefon od porywacza to kolejna ofiara. Śledczy grzebią w przeszłości rodziny, aby odkryć tożsamość porywacza. Josie czuje, że ktoś w tej rodzinie nie mówi całej prawdy. A na szali stoi życie dziecka. 

Czy Josie uda się odnaleźć dziecko całe i zdrowe?

"Cichy płacz" to już szósty tom z serii o detektyw Josie Quinn. Polubiłam ją od pierwszego tomu, tj. "Znikających dziewczyn". Kolejny odsłona cyklu mnie nie zawiodła, ale zaostrzyła apetyt na więcej. Z chęcią od razu sięgnęłabym po kolejną część. 

Książkę czyta się jednym tchem. Akcja wciąga i trzyma w napięciu. Emocji nie brakuje. Fabuła skupia się głównie na poszukiwaniach małej Lucy oraz na bólu i traumie jej rodziców. Mimo strachu o życie dziecka, jedno z nich nie potrafi się przełamać i wyjawić prawdy o sobie i swojej przeszłości. Josie bardzo się angażuje w tę sprawę. Przecież była wtedy w tym samym parku i nie zauważyła nic podejrzanego. Przecież coś takiego mogło też spotkać Harrisa. Do tego Quinn ostatnio słabo się czuje i mimo pewnych podejrzeń, nie ma odwagi stawić im czoła. 

Moim zdaniem ta część najmniej jest skupiona na życiu osobistym i przeszłości głównych bohaterów. Tym razem to nie ich życie, ich gra główną rolę. Prywatne życie Josie i Noaha tym razem dzieje się gdzieś z boku.

Między rozdziałami z teraźniejszymi wydarzeniami są też rozdziały z perspektywy dziecka. Rozdziały te są przejmujące, smutne, ale dopiero na sam koniec czytelnik nabiera pewności, kto jest ich narratorem. 

Lisa Regan przedstawiła mocno przerażającą dla mnie jako mamy wizję. Pokazała jak łatwo zmanipulować dziecko, wzbudzić w nim sympatię i zachęcić do zrobienia czegoś niebezpiecznego. Z drugiej zaś strony autorka pokazuje, do czego może prowadzić zaniedbywanie dziecka, złe traktowanie, brak rodzicielskiej miłości. Myślę, że obie te wizję mogą przyprawić o ciarki nie tylko osoby będące już rodzicami. 

Podsumowując, jeżeli jeszcze nie znacie tej serii to koniecznie musicie to zmienić. Gwarantuję, że się nie zawiedziecie.