Forum

Panie Adrianie, 1. Jak wyglądałby reportaż Pana marzeń? A może już taki powstał? 2. Z kim przy tworzeniu reportaży najlepiej się Panu pracowało?

Panie Adrianie, a czy, aby BYĆ reportażystą, potrzebna jest jakaś predyspozycja psychiczna? Napisał Pan, że "Mistrzowie reportażu radiowego, których znam nie oczekują laurów, nie oczekują fortuny, ani splendoru - to są na ogół wrażliwi, ciepli, mądrzy ludzie, którzy otrzymali narzędzia i korzystają z nich, by pokazać świat lepszym". Czy ta wrażliwość i ciepło, to klucz do sukcesu w reportażu? Czy uważa Pan, że osobowość reportażysty może być nawet ważniejsza od warsztatu? Napisał Pan, że nie potrafi robić zabawnych reportaży. Czy nie jest tak, że jeśli miał Pan często do czynienia z ludzką tragedią, zaczyna Pan na nią obojętnieć? Czy miał Pan taką sytuację, że czyjaś historia poruszyła Pana do łez?

Dan Brown też jakoś zaczynał więc proszę się nie poddawać tylko naostrzyć pióro i do dzieła! Myślę że tematów nie braknie a i czytelnicy się znajdą. Trzymam kciuki i pozdrawiam!

Dan Brown też jakoś zaczynał więc proszę się nie poddawać tylko naostrzyć pióro i do dzieła! Myślę że tematów nie braknie a i czytelnicy się znajdą. Trzymam kciuki i pozdrawiam!

Dlaczego postanowił Pan zostać reportażystą? Co Pana tchnęło do takiego wyboru? I dlaczego akurat radio?

Witam ponownie!:) 1. Jakie jest Pana największe twórcze marzenie? 2. Czy książki są dla Pana w życiu ważne? Za jakimi gatunkami Pan przepada, a jakich unika? Co mógłby Pan polecić?

Dobry wieczór, dziękuję za zainteresowanie :) izabela81: 1. Nie powstał taki reportaż, gdyby już zaistniał, nie miałbym nic do zrobienia :) Reportaż marzeń to taki, który powodowałby w słuchającym pozytywne przewartościowania, który zmieniałby życie na lepsze. Im więcej byłoby takich osób, tym byłby taki reportaż bliższy ideałowi. 2. Znakomicie pracowało mi się z moją radiową koleżanką Magdaleną Szybińską (Radio Opole), z którą nagraliśmy kilka reportaży. Ale tez muszę przyznać, że świetnie się rozumieliśmy z Małgorzatą Błońską przy pisaniu Pistacji. Trochę byłem jak strażnik więzienny, bo bardzo nalegałem na przestrzeganie terminów i Małgosia kilka nocy przeze mnie zarwała. Zresztą, ja też spędziłem kilkaset godzin współtworząc całość i też snu brakowało. Jednak Małgorzata jest bardzo otwartym człowiekiem, chętnie przyjmowała uwagi, sama proponowała, była elastyczna i radosna. - taki był też jej cel: chciała pokazać Chiny raczej te lepsze, z uśmiechem. Mimo to jest też kilka smutniejszych rozdziałów, skłaniających do zadumy.

Dzień dobry Panie Arianie. Mam kilka pytań do Pana. Podzielę je na raty, aby było wygodniej odpowiadać na nie.Dziękuję za udzielenie odpowiedzi na moje pytania. 1. Czy podczas pracy w radiu występuje stres? 2. Kiedy tworzył Pan książkę przy udziale Pani Małgorzaty to sugerował się Pan myślami czytelniczymi? Mam tu na myśli zdania sugerujące ,które by czytelnicy chcieli przeczytać? 3.Jak wspomina Pan moment kiedy to zdobył nagrodę GrandPress 2012? 4.Zazwyczaj jest tak,że nasza wena tworzy się w ciszy, na spacerze, słuchając muzyki,a czy pierwsze myśli zapisuje Pan na kartkach papieru czy zapamiętuje ? 5.Gdy pisze Pan tekst składający się z 30 stron to w momencie przedstawienia go stosuje Pan poprawki i streszczenia? 6. Czy na podstawie rozmowy z czytelnikiem może Pan wywnioskować jaka jest to osoba?

aishiteru: 1. Chyba tak, trzeba w sobie mieć jakąś ciekawość i - głupio to zabrzmi - jakąś chęć misji. To zbyt mocno powiedziane, lecz coś w tym jest. No i trzeba chyba lubić ludzi. Wrażliwość - tak, ale my ją mamy wszyscy, tylko wielu przysypało ją codziennością. Wszystkim reportażom (i nie tylko) musi towarzyszyć pytanie: po co ja to robię. Dopiero, gdy znam odpowiedź, mogę wziąć się do pracy. 2. Warsztat jest istotny, bo trzeba wiedzieć jak poukładać cegiełki tak, aby dramaturgia była prawidłowa (utrzymać ciekawość słuchaczy), ale osobowość jest najważniejsza, bo warsztatu może nauczyć się niemal każdy, a z wnętrzem już bywa różnie. 3. To nie jest prawda, że mam często do czynienia z tragedią. Jestem raczej wesołym człowiekiem, może nie sypię kawałami jak z rękawa, lecz staram się nie być mrukiem. Natomiast rzecz w tym, co się uważa za istotne. Ja sądzę, że ważne tematy to te, które powodują zmianę, poruszają, uwrażliwiają. Po prostu nie mam serca do tematów błahych, zabawnych. A swoją drogą bardzo lubię słuchać reportaży wesołych, satyr :) . Nie, nie obojętnieję, być może dlatego, że reportaż nie jest moim całym życiem, zajmuję się jeszcze wieloma innymi sprawami, dlatego nie zatraciłem poczucia wartości (mam taką nadzieję :) ). 4. Wiele takich sytuacji. Z tym, że facet nie powinien płakać. A poza tym, jeśli reportażysta zacznie płakać razem z bohaterem, to już nici z nagrania. Dlatego, choć czasem wierci, wszystko się w nas wywraca, to musimy zachować profesjonalizm. Wzrusza mnie to co słyszę, lecz wewnątrz, bardzo głęboko.

Ciąg dalszy moich pytań. 1.Swobodnie pisze się zdania dłuższe czy te zdania krótsze? 2.Ile razy skorzystał Pan ze Słownika Poprawnej Polszczyzny? 3.Gdy przeprowadza Pan wywiad, reportaż to kieruje się Pan aby zwracano się po imieniu do Pana czy na per? 4.Która ze szkolnych lektur stanowiła największy problem w jej zrozumieniu? 5.czy zawsze podejmuje pan ryzyko podczas swojej pracy? 6. Dlaczego uważa pan,że nie warto jest słuchać siebie samego tylko dlatego,że czuł by Pan niezręczność w stosunku do własnej osoby? 7.Jaka sytuacja spowodowała by zmianę zdania w kwestii nieprzeczytanego tekstu pana autorstwa? 8.Czy czuje Pan spełnienie po napisaniu książki? 9. Współpraca na ogół bywa różna między autorami. Gdyby była możliwość to pomógł by Pan młodym osobom, które chcą pisać, a niestety boją napisać ,gdyż problem stanowi dla nich krytyka na sam początek, która może być najgorsza?

rabiosa7: Dziękuję za dobre słowo :) Naturalnie, że się nie poddaję, chodziło mi tylko o to, że znam wielu intelektualistów, którzy nie sięgają po pióro, a mogliby, ja sięgam - ale nigdy się do nich nawet nie zbliżę :)

lulux: Nie postanowiłem: zostanę reportażystą. W radiu zajmowałem się różnymi rzeczami, m.in. realizacją dźwięku, prowadzeniem audycji, reklamami, itp. Kiedyś szef wysłał mnie na seminarium reportażu radiowego. I gdy słuchałem tych wszystkich wspaniałych dzieł, pomyślałem: jak też tak chcę! No i zabrałem się do pracy. A dlaczego radio? Od dziecka brałem magnetofony, łączyłem je, miksowałem, kombinowałem z dźwiękiem. Potem w liceum był radiowęzeł i wtedy też dowiedziałem się, że w Radiu Opole powstaje audycja młodzieżowa. Poszliśmy do radia (program wtedy się bardzo rozszerzał) i powiedzieliśmy, że chcemy spróbować. I już zostałem. To była zima 1990, a mój pierwszy materiał o ścieżkach rowerowych montowałem chyba z miesiąc, został wyemitowany w lutym 1991.

inspired7: 1. Słuchowiska i może książka. Już napisałem i nagrałem kilka opowieści słuchowiskowych, jedno nawet było prezentowane w finale Dwóch Teatrów, lecz nigdy nie były to prawdziwe słuchowiska. Szkopuł w finansach. Regionalnej rozgłośni nie stać na zatrudnienie aktorów i sfinansowanie całego przedsięwzięcia. Może w przyszłości to się zmieni :) . 2. Uwielbiam książki, lecz mam tak mało wolnego czasu, że ratują mnie wersje audio. To właśnie audiobooków słucham najwięcej.Średnio 50-70 rocznie. Trudno polecać coś osobie, o której niewiele się wie :) Trzeba znać gust, upodobania. Lubię literaturę lekką, głównie beletrystykę (sensacja, dobre kryminały), ale przedzielam je takimi perełkami jak np. Czesław Miłosz. Z ogromną przyjemnością konsumuję też książki podróżnicze - mamy naprawdę mnóstwo doskonałych, często pisanych przez korespondentów i reporterów. Od czasu do czasu dokładam sobie książki obyczajowe i klasykę sprzed 100, 200 lat. Mało czytam poezji, choć gdy trafiam, zawsze mnie to dziwi, jak wiersze potrafią być poruszające, po prostu piękne.

Emilly26: Dziękuję za pytania, to chyba rekord z tych kilku dni :) Postaram się na nie odpowiedzieć konkretnie i po żołniersku :) 1. Pracy na emisji (program na żywo) zawsze towarzyszy stres. I trema - żeby ją stłamsić, należy myśleć o jednej osobie, a nie o tysiącach, czy milionach słuchaczy. 2. To znaczy, czy pisaliśmy 'po publiczkę'? Nie, w ogóle takich założeń nie było, chodziło o pokazanie Chińczyków, czym oni się od nas różnią, a w czym są podobni. Natomiast książka musi spełniać kilka warunków, żeby czytelnik 'nie odpadł'. Namówiłem Małgosię na wątek miłosny Pistacji (Midou). 3. Przyjemnie, lecz to było już półtora roku temu, więc nie żyję nagrodą :) Poza tym wszystkie dyplomy (mam nadzieję, że jurorzy nie czytają) lądują i tak u mnie w zamkniętej szafce. Nie wieszam ich na ścianie. 4. Staram się zapamiętywać, ale wiele myśli mi ulatuje, więc jak tylko mam możliwość, zapisuję na jakichś fiszkach, a potem wykorzystuję. 5. Poprawiam tekst czytając go ponownie i eliminuję jak najwięcej błędów, przejęzyczeń. Nie streszczam. 6. Nie jestem wróżką :) Każdy z nas ma pewne doświadczenia, które pozwalają mu po krótkiej chwili wsadzić osobę, z którą się rozmawia do odpowiedniej szufladki. 7. W radiu muszą być zdania krótkie, ucho nie lubi złożonych, stąd w Pistacji tekst jest napisany prostym, łatwo przyswajalnym językiem. Z drugiej strony powinniśmy doceniać barwne, soczyste zdania, które wychodzą spod pióra prawdziwych pisarzy (w wersji papierowej). 8. Często i to nie tylko z tego słownika. Najbardziej irytuje mnie to, że zdarza mi się kilka razy sprawdzać to samo. Nie wyobrażam sobie, aby nie korzystać z wiedzy językoznawców, którzy przygotowali słowniki. Poza tym, zawsze jest mi wstyd, gdy popełnię jakiś błąd i nie zauważę go. 9. Staram się nie przeprowadzać wywiadu, tylko rozmawiać. To istotna różnica. A wszystko zależy od tego, czy mam do czynienia z osobą młodą, czy też ze starszą. Na początku zawsze zwracam się używając formy 'pan', 'pani'. Chodzi o szacunek. 10. Nie pamiętam, pewnie te napisane wiele lat temu, te, w których język bardzo odbiegał od współczesnego. 11. Ryzyko podejmuje lekarz podczas operacji, gdy musi podjąć istotną decyzję. W radiu praca jest stresująca, ale nie można jej porównać do pracy strażaka, czy ratownika. 12. Siebie należy co jakiś czas słuchać, po to, by wyłapać uchem, co brzmi dobrze, a gdzie jeszcze należy popracować. Natomiast własnych reportaży nie lubię słuchać, bo wtedy nagrałbym go już inaczej, a nie cierpię powracać do starych tematów. Zamykam rozdział i idę dalej. 13. Jeśli ktoś nie chce czytać, to nie można zmuszać, wolno jedynie zachęcać. 14. Nie, absolutnie. Satysfakcję, że się udało - tak, ale do spełnienia droga daleka i ciernista. 15. Od kilkunastu lat mam zajęcia na Uniwersytecie Opolskim, zatem pomagam wielu, lecz nie uczę pisania, moim celem jest wykształcenie mądrych, myślących studentów, którzy, gdy znajdą się w radiu, będą wiedzieli co zrobić z mikrofonem.

Dziękuję za wszystkie pytania, które otrzymałem do tej pory. Jeśli jeszcze ktoś chce jakieś zadać, chętnie odpowiem. Mam tylko prośbę o cierpliwość, ponieważ teraz przez kilkadziesiąt godzin nie będę miał dostępu do komputera. Na pewno odpowiem na wszystkie pytania - pojawię się u Państwa w niedzielny wieczór. Adrian Chimiak

1.Tak należę do osób, które lubią zadawać pytania. Przyznam się ,że pobiłam w szkole średniej rekord czytania nie myśląc o tym,że pobije go. Czy osiągnął Pan swój rekord? 2. Widać ze Pan to taki strzelec wyborowy, a niżeli żołnierz ,gdyż wykazuje się Pan z zadań, co cieszy potencjalnego odbiorcę. Jak wybrnął pan z tak zwanej "gafy radiowej"? 3. Czy jest Pan osobą,która lubi poprawiać sposoby wypowiedzi wśród tych najlepszych ludzi, których uczy? 4. Który z mistrzów mowy polskiej stanowi autorytet? 5.Gdy spogląda Pan na swoje dzieło to jakie towarzyszą temu emocje? 6. Łatwiej tworzy się postacie męskie czy kobiece? 7.Mam styczność z radiem ze względu,że ją znam i wykonuje jako wolontariuszka i potencjalny odbiorca swoich audycji muzycznych. W swoich audycjach muzycznych mówię krótko, ale wiedza muzyczna tkwi we mnie. Na co zwraca się szczególną uwagę w pracy z radiem?

1.Powiada się:" Kto pytanie błądzi".Zdarzył się zabłądzić Panu podczas dróg życia? 2.Jakie lubi czytać w wolnej chwili książki? 3. Czy pokazuje Pan po sobie emocje podczas pracy nad kolejnym reportażem?

1. Czy posiada swój autorytet wśród kolegów dziennikarzy ? 2. Lubi Pan uśmiechać się podczas rozmowy ? 3. Który pisarz zwrócił pańską szczególną uwagę? 4. Tworząc postać przeważnie odwzorujemy się na sobie czy pisząc książkę też powoływał się na swój charakter? 5. O czym Pan pomyślał ,gdy tworzył ostatni rozdział książki? 6. Jakie jest Pana zdanie w kwestii: książka wygra pojedynek czy przegra z e-bookiem? 7. Gdyby miałby Pan zinterpretować brzmiące słowa, które są następujące: "Pisz, czytaj,twórz w myślach na tym nędznym łez padole, a kiedy będzie niepowodzenie to do strumienia wody podejdź i oczyść kroplą wody własny umysł". Nie ukrywam tego,że ciekawi mnie pańskie zdanie, gdyż te dane słowa są mojego autorstwa. Życzę podejmowania w życiu zawodowym samych dobrych decyzji i proszę się nie bać czytania własnego tekstu. Jako odbiorca z wypowiedzi oceniam Pana Panie Adrianie pozytywnie. Dziękuję za poświęcony czas i udzielenie odpowiedzi na moje pytania.

Dzień dobry. Powiedział Pan kiedyś, że "Pisacje" to luźno powiązane spojrzenia na zderzenie tradycji i kultury polskiej z azjatycką mentalnością i filozofią życia. Te teksty mają być prowokujące na poszukiwanie odpowiedzi na pytania, jakie obawiamy się zadawać. Jakie na przykład?

Pisząc reportaże, woli Pan tematy "piany", jak Pan to określił oryginalnie,w których drąży się coraz głębiej i głębiej, a dna nie widać jednym słowem tematy bez jednoznacznych odpowiedzi, czy kuszą tematy kontrowersyjne lub chociażby implikujące do przewrotnych pytań i podsumowań