Brak jest jak ciężka materia kosmiczna, której nikt nie widział, ale której jeden gram wazy tonę. Ciężki, ciemny, żrący jak kwas, skierowany we wszystkie strony naraz, a zarazem donikąd. Ślepy, a bezkresny. Nic, które jest tak intensywne, że nie ma miejsca na cokolwiek innego. Gdy się ten brak pojawia w duszy, to chce się płakać, chce się biec dokądś, wołać coś, chce się jeść, pić, palić papierosy, wziąć coś na ból. Ale nic nie pomaga, bo to nie jest to. to wciąż nie to, co by się dało zamknąć w słowie. A co nie ma nazwy, nie jest u
Brak jest jak ciężka materia kosmiczna, której nikt nie widział, ale której jeden gram wazy tonę. Ciężki, ciemny, żrący jak kwas, skierowany we wszystkie strony naraz, a zarazem donikąd. Ślepy, a bezkresny. Nic, które jest tak intensywne, że nie ma miejsca na cokolwiek innego. Gdy się ten brak pojawia w duszy, to chce się płakać, chce się biec dokądś, wołać coś, chce się jeść, pić, palić papierosy, wziąć coś na ból. Ale nic nie pomaga, bo to nie jest to. to wciąż nie to, co by się dało zamknąć w słowie. A co nie ma nazwy, nie jest u