Mnich ważniejszy na wstępie pokazuje mi swoje zdjęcie z Dalajlamą takim gestem, jakby to był szwajcarski paszport okazywany na granicy biednego kraju, stuka w nie palcem na potwierdzenie prawdziwości, i pyta, jak mam na imię, skąd jestem. Nie podoba mi się i jestem zła, bo mam prawo do tego naiwnego złudzenia Europejki ateistki, że przynajmniej buddyzm jest jakoś w porządku, skoro tak łatwo daje się przerobić na duchową cepelię dla klasy średniej szukającej na półkach kulturowego supermarketu niekłopotliwej duchowości i zdrowej di
Mnich ważniejszy na wstępie pokazuje mi swoje zdjęcie z Dalajlamą takim gestem, jakby to był szwajcarski paszport okazywany na granicy biednego kraju, stuka w nie palcem na potwierdzenie prawdziwości, i pyta, jak mam na imię, skąd jestem. Nie podoba mi się i jestem zła, bo mam prawo do tego naiwnego złudzenia Europejki ateistki, że przynajmniej buddyzm jest jakoś w porządku, skoro tak łatwo daje się przerobić na duchową cepelię dla klasy średniej szukającej na półkach kulturowego supermarketu niekłopotliwej duchowości i zdrowej di