Stendhal - najnowsze książki: Pustelnia parmeńska, Czerwone i czarne, Kroniki włoskie, O miłości, Vanina Vanini,
Średnia ocena książek Stendhal: 4.08/6
20 osób przeczytało książki autora
40 osób chce przeczytać książki autora
Stendhal - twórczość
Burzliwa historia miłości księżnej Sanseverina i Fabrycego del Dongo na ponurym dworze książąt Parmy. Opowieść o podłości, zdradzie i najwyższym poświęceniu. Dzieje Fabrycego del Dongo – młodszego...czytaj dalej
Najsłynniejsza powieść Stendhala. W prowincjonalnym francuskim miasteczku mieszka w rodzinie właściciela tartaku młody chłopak wyróżniający się fenomenalną pamięcią, ale też wrażliwością i umiłowaniem...czytaj dalej
Opowiadania, które Stendhal napisał na podstawie włoskich rękopisów z XVI i XVII wieku zdobytych przez autora podczas pobytu na stanowisku konsula w Civita-Vecchia....czytaj dalej
Temat tej książki może się dziś wydać przebrzmiały. Te cierpienia długiej a bezwzajemnej miłości, te strategie i analizy czyż nie są czymś niemal egzotycznym dziś, w wieku pośpiechu, przy tak zmienionym stosunku...czytaj dalej
Zawiera opowiadania:- Vanina Vanini- Księżna Palliano- Viktoria Accoramboni...czytaj dalej
Powieść autobiograficzna Stendhala (Henri Beyle). Ciekawa, emanująca szczerością, uwielbieniem dla matki (z pochodzenia Włoszki), Napoleona i Italii. Dla miłośników osobowości i serca Stendhala....czytaj dalej
In this vigorous and fast-moving novel of post-Napoleonic France, Julien Sorel's plans to reach the higher echelons of society through the priesthood are defelected by his realization that the attainment of...czytaj dalej
In this vigorous and fast-moving novel of post-Napoleonic France, Julien Sorel's plans to reach the higher echelons of society through the priesthood are defelected by his realization that the attainment of...czytaj dalej
Ogarnął go stan owego osłupienia oraz dziwnego zamętu, w jaki popada dusza, skoro otrzyma to, czego dawno pragnęła. Przywykła pragnąć, nie ma już czego pragnąć, a nie ma jeszcze wspomnień
Więcej
Wielki człowiek jest jak orzeł; im wyżej się wznosi, tym mniej jest widziany, ukarany za swą wielkość samotnością duszy.
Więcej