Katarzyna Pawlak

(...) stroma ścieżka wśród bambusów. Dopiero na tej dróżce zrozumiałam, skąd bierze się chińskie powiedzenie, że bambus się śmieje. W idealnej ciszy lasu aż podskoczyłam, gdy usłyszałam za sobą ten dźwięk: skrzeczący, złośliwy, na wpół ludzki, na wpół demoniczny chichot. Gdy przemogłam się, aby odwrócić głowę, nie było tam nikogo, tylko wysoka kępa bambusa, w której przy wietrze jedna łodyga tarła o drugą, wydając przyprawiający o dreszcze odgłos.

Już sama przyroda jest warta przyjazdu. A jest jeszcze [Wielki] Mur - największe ruiny świata, melancholia opuszczonych strażnic leżących w dole w formie rumowiska porośniętych przez rośliny głazów, kamiennych rynien, po których od stuleci spływa deszcz. Ten mur onieśmiela. Nigdzie, w żadnym wypieszczonym zabytku klasy AAAAA, nawet najcenniejszym historycznie, nie widać takiej monumentalności przemijania wielkich epok. Tutaj chwyta ona za gardło.