Na poddaszu - wiersz

                      Na poddaszu

W samotni na poddaszu, w tym więzieniu moim,

Bezwładnego mego ciała już nic nie boli.

Jakby go nie było, lecz dusza chce się łudzić;

A tak pragnie żyć, choćby życiem innych ludzi.

Małe okienko w pokoju i jest szczęśliwa.

O, znów ta nieznajoma, chciałbym krzyknąć – bywaj!

Lecz dziś już nie sama – objęci, zakochani.

I nie wiem, czy większe szczęście dla mnie, czy dla niej?

Ale sumienie rozgrzesza mnie z tej kradzieży,

Nikt przez to nie cierpi, a mnie tak strasznie cieszy.

A okienko życia znów mnie przywołuje.

Spójrz, może i tego uczucia zakosztujesz?

Ona i ono, niczym madonna z dziecięciem

I matczyna miłość ponad ludzkie pojęcie.

A na szybie wielki, kolorowy motyl siadł;

Tak bardzo chce mi się żyć, jaki piękny jest świat!