Kłopoty poety - wiersz

                         Kłopoty poety

Och! Chciałbym poezję tworzyć niebiańską, wzniosłą,

Aby marzenia i myśli w przestworza niosło

Do krain nieznanych, beztroskich i szczęśliwych,

Bez istot podłych, obłudnych, złych i kłamliwych,

Gdzie życie błogie i dostatnie trwa bez końca.

A te krainy, cóż, umieszczę blisko słońca.

Pięknie! Dawno nie byłem w takim uniesieniu.

Napiszę arcydzieło chyba w oka mgnieniu.

I nagle poczułem; ojej, moje podbrzusze.

Że też do tak przyziemnych spraw zniżać się muszę.

W toalecie i wena wyszła ze mnie poza.

Jak być poetą, gdy męczy wciąż życia proza?

Kiedy nowe znowu spłynie na mnie natchnienie?

Wszak uszczęśliwić pragnę całe pokolenie.

Z fizjologią doszedłem do porozumienia.

Nie odczuwam także głodu ani pragnienia.

Może uda się wskrzesić moje twórcze siły,

Aby ponad przeciętne poziomy się wzbiły.

O, muzy moje, znowu wasze tchnienie czuję.

Chyba nikt tak jak ja słowami nie maluje.

Krainy słoneczne, gdzie skrzydlate marzenia

Ludzi bez nadziei , szukają pocieszenia.

Otwórzcie przed nimi wrota, niechaj zaznają

Tego szczęścia, którego na Ziemi nie mają.

I aby ich cierpienia poszły w zapomnienie,

A dusze rozświetliły Heliosa promienie.

Piszę te rymy i ze wzruszenia płaczę,

Gdy nagle u drzwi dzwonek i ktoś tam kołacze.

Odkładam pióro, na progu człek niepozorny.

Czy uiścić zaległe raty jest pan zdolny?

Komornik nachodzi mnie z takimi głupstwami,

Kiedy ja pracuję nad wielkimi dziełami.

Czy masz pan co wartościowego, panie literat?

Bo muszę ściągnąć z pana równowartość tych rat.

Mam swe rękopisy bezcenne dla poety.

E, panie, dla mnie to nic nie warte, niestety.

Widzi mi się, tylko bida z tej pisaniny,

Ale pokaż pan pióro, zaraz wycenimy.

Fiu, fiu, znakomitej marki, wieczne i złote.

Część długu pokryje, resztę spłacisz pan potem.

I tak zniszczyła mój talent codzienność szara,

Bo pisać ołówkiem honor mi nie pozwala.