Jestem - wiersz

Kiedyś najdroższym słońcem , blaskiem,

i błękitem falującym- pierzastą chmurą. Dzisiaj

mgłą rozwianą , niewidzialnym powietrzem,

niespełnioną tęsknotą , smutną piosenką bez puenty

i wiarą zachwianą , pustką.

Każdy dzień jest obelgą dla zmęczonych zmysłów

modlitwa nie przynosi ulgi. Pragnienie śmierci

jest czymś tak oczywistym jak chleb dla głodnego.

Na dawnej drodze ledwo widoczne ślady,

po nowej kroczy samotnie starość, przyszłość przekreślona

czarną kreską. Co jeszcze zostało?

Wciąż jestem człowiekiem.