Ławka - wiersz

Stoi pośrodku mokrej jesieni

taka mała, drżąca i goła

obnażona z sekretów.

Odrapane ubóstwo

wystawione do wiatru.

Nieruchoma, milcząca.

Ukryta pośród drzew nie potrafi

przeskoczyć własnego cienia i

wyjść poza obszar swojej tęsknoty;

czeka.

Tylko łabędzie spokojnie płyną opodal

zdziwione, że jeszcze jest.